Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
Αγανάκτηση ώρα..ZERO. Όπως θα έπρεπε να είναι...
"..άλλη μια μέρα κινητοποιήσεων. Ο κόσμος και σήμερα δίνει το παρόν στο κέντρο της Αθήνας. Περπατώ στην Πανεπιστημίου με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος. Άλλη μια μέρα η κεντρική οδός είναι κλειστή, αποκλεισμένη για οχήματα, γεμάτη από κόσμο κάθε λογής. Τα προπύλαια είναι γεμάτα αντίσκηνα και τεράστιες παρέες οι οποίες καθήμενες, άλλες στο πλακόστρωτο και άλλες στο γρασίδι, απολαμβάνουν τη διαδικασία και τα εποικοδομητικά συμπεράσματα ποικίλλων συζητήσεων. Μέσα απο αυτή τη πολύχρωμη παρέα "ξεπηδούν" παιχνιδιάρικα πολύχρωμα, αυτοσχέδια πανό με διάφορα συνθήματα γραμμένα σε διάφορες γλώσσες αλλά πάντα ποτισμένα με την ίδια διάθεση και τον ίδιο στόχο. Να δώσουν το στίγμα των κινητοποιήσεων και να εκφράσουν όλους αυτούς τους πολίτες οι οποίοι επί χρόνια αποτελούσαν την ένοχη σιωπή και τον απόντα σύμμαχο της διεφθαρμένης αυτής κοινωνίας και οι οποίοι αγανακισμένοι πια μη έχοντας τίποτα να χάσουν ή ακόμα χειρότερα μη έχοντας τίποτα να περιμένουν, αποφάσισαν να καταλάβουν την καθημερινότητά τους έως ότου αυτή τους ακούσει και γυρίσει να τους κοιτάξει στα μάτια.
Είναι η δέκατη μέρα που ζούμε αυτές τις κινητοποιήσεις και όπως και την πρώτη αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ησυχία. Νιώθω παράξενα καθώς βασικές μου αισθήσεις δεν καταφέρνουν να "συνυπάρξουν", τουλάχιστον όχι οπως λειτουργούσαν έως σήμερα. Η όραση απολαμβάνει μια πολύχρωμη παλλόμενη λαοθάλασσα και η ακοή μου απολαμβάνει μια σιωπή μια ησυχία την οποία σίγουρα δεν περίμενες να συναντήσεις εδώ και σίγουρα όχι υπο αυτές τις συνθήκες. Και όμως, δανειζόμενος έννοιες από το παρελθόν και κινητοποιήσεις παλαιάς κοπής, θα ονομάσω αυτό που βιώνω ως "εκκωφαντική σιωπή". Μια σιωπή γεμάτη νόημα και ενέργεια. Μια σιωπή-ψίθυρος ο οποίος δείχνει να "σκότωσε" τη παλαιά φιλοσοφία του όσο πιο "δυνατά κραυγάζεις" τόσο πιο πολλοί και τόσο πιο μακριά θα σε ακούσουν. Σήμερα όλοι μας καταλάβαμε (μπορεί και αργά..δεν ξέρω) ότι αν ο διπλανός σου, ο συμπολίτης σου είναι δίπλα σου και σε ακούει, αν είναι δίπλα σου και ζεί μαζί σου μοιράζεται πράγματα και ιδέες, κοινού στόχους και κώδικες επικοινωνίας ο "ψίθυρός" σου πάει μακριά.
Εξάλλου οι κινητοποιήσεις video-clips των παλαιότερων ετών καταλάβαμε όλοι οτι δεν παρείχαν τίποτα ουσιαστικό εκτός από ένα "εμπορικό τηλεοπτικό χρόνο" μεταξύ των....διαφημίσεων!
Διαφημίσεις....τηλεόραση....Πραγματικά κανένας δεν περίμενε ότι θα πάρει τέτοιες διαστάσεις συτή η κινητοποίηση όταν οι πρώτοι συμμετέχοντες αποφάσισαν οτι δεν θα επιτρέψουν καμία παρουσία δημοσιογράφων πάσης φύσεως. Και πράγματι ήταν μια απόφαση η οποία ακόμα και τώρα δέκα ημέρες μετά εφαρμόζεται απόλυτα. Οι ομάδες περιφρούρησης όλης αυτής της λαοθάλλασας εκτός του δύσκολου έργου που έχουν να κρατήσουν μακριά, ξένα προς τη νέα πραγματικότητα στοιχεία έχουν επιφορτιστεί και με την απομάκρυνση τηλεοπτικών καμερών. Τις πρώτες μέρες δημιουργήθηκαν κάποια επεισόδια όμως όλοι οι πολίτες έδειξαν ξεκάθαρα στα ΜΜΕ ότι δεν είναι ευπρόσδεκτα στην....παρέα μας (η ευγενική αυτή έκφραση κρύβει τη πραγματική σκέψη όλων..."εσείς που συμμετείχατε ενεργά στη ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας, τώρα μας αποθανατίζετε;;"). Και όμως χωρίς (επιτρεπτές τουλάχιστον) δημοσιογραφικές κάμερες να καλύπτουν το γεγονός και οι κινητοποιήσεις έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Ο κόσμος μαθαίνει για εμάς και εμείς και εκείνους (καθώς οι κινητοποιήσεις είναι παγκόσμιες) μέσα από το internet και την επικοινωνία συμμετοχόντων κάθε εθνικότητας.
Συνεχίζω προς τή πλατεία Συντάγματος και διασχίζω παρέες υπαλλήλων σε όλες τις πλευρές του δρόμου οι οποίοι κάθονται έξω από τις βιτρίνες των καταστημάτων, των τραπεζών και κάθε λογής επιχείρησεις. Υπάλληλοι και επιχειρηματίες μαζεμένοι έξω από τα κλειστά καταστήματά τους, γίνονται μια ομάδα με κοινούς στόχους και προβληματισμούς, κοινή αγανάκτιση, κοινό αβέβαιο μέλλον και μια αχνή ελπίδα οτι μαζί μπορούν (ίσως) κάτι να αλλάξουν από το προδιαγεγραμμένο μαύρο μέλλον που τους επιφυλάσουν.
Πλατεία συντάγματος...Εδώ πραγματικά το μάτι σου χάνεται. Το πλήθος είναι τεράστιο. Η πλατεία είναι γεμάτη σκηνές. Η "εκκωφαντική σιωπή" και εδώ ίδια. Η διαχωριστική γραμμή του σήμερα από το χθές, ντυμένη στα χακί έχει περικυκλώσει τη Βουλή με μια εμφανέστατη βαρεμάρα στα πρόσωπά τους. Βρίσκονται σε παράταξη δέκα μέρες τώρα και δεν έχει ανοίξει μύτη!! Πιο πολύ κινούνται οι τσολιάδες στο μνημείο παρά οι αστυνομικοί στη διάταξη περιφρούρησης του χώρου της Βουλής. Όλη αυτή η μάζα πολιτών κάθε λογής (άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, οικογένειες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς) βρίσκονται δέκα ημέρες εδώ, έξω από τη καρδιά της Δημοκρατίας (;) ζητώντας τι άλλο....Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία. Βρίσκονται εδώ ζητώντας συγγνώμη από τους ίδιους και τα παιδιά τους, επείδη τόσα χρόνια συμμετείχαν στη σιωπηλή συμφωνία της ρεμούλας, της μάσας και του νεοπλουτισμού. Ζητώντας συγγνώμη από τον γείτονα, τον συνεργάτη, τον υπάλληλο τους...Ζητώντας απλά συγγνώμη και περιμένοντας το ίδιο να πράξουν και οι εκλεγμένοι..η άλλη πλευρά της συμφωνίας. "Ουδείς αναμάρτητος" είτε μέσα στη Βουλή είτε έξω στη πλατεία. Όμως κάποιοι πούλησαν το μέλλον..κάποιοι πλούτισαν και πλουτίζουν στις πλάτες μας, στις πλάτες νέων και εις βάρος μελλοντικών γενεών...Φτάνει πια...Φτάνει το μόνο που θέλουμε είναι δικαιοσύνη.. Για όλους όμως.. Εμείς πληρώσαμε.. πληρώνουμε.. Μετανιώσαμε.. μετανιώνουμε.. Θέλουμε να αλλάξουν όλοι εκεί μεσα.. Να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν οι ένοχοι.. Τους νέους κυβερνώντες δεν θέλω να τους ξέρω με τα ονόματά τους, δεν θέλω να τους βλέπω στη τηλεόραση.. θέλω να ξέρω οτι υπηρετούν τη πατρίδα.. τα παιδιά μας.. το μέλλον μας. Θέλω να ψηφίσω πρόγραμμα..σχέδιο..αριθμούς...Θέλω να μπορώ να τους ελέγχω...θέλω να είναι ΊΣΟΙ ΜΕ ΕΜΑΣ.....
Τις σκέψεις μου διέκοψαν δύο οχήματα τροφοδοσίας. Έφεραν νερά αναψυκτικά και στιγμιαίους καφέδες (από το ΚΨΜ είχα να τους δω αυτούς!!) τα παιδιά τις οργανωτικής επιτροπής χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και ξεφόρτωσαν τις προμήθειες εντος των σκηνών που αποτελούσαν τις αποθήκες. Δύο μεγάλες τέντες μπροστά από τις κλειστές καφετέριες της πλατείας. Πέντε άλλες ομάδες τοποθετούσαν ξανά στις θέσεις τους (στη περατζάδα της πλατείας, εκεί που εμφανίστηκαν καντίνες τη πρώτη μέρα πριν εκδιωχθούν από το πλήθος) τους πέντε αντίστοιχους τεράστιους κουμπαράδες..οι οποίοι θα γέμιζαν για....την αυριανή τροφοδοσία....της 11ης μέρας αποκλεισμού του παρελθόντος...της 11ης μέρας διαμόρφωσης του αύριο."
και μετά.....ξύπνησα!!!
Είναι η δέκατη μέρα που ζούμε αυτές τις κινητοποιήσεις και όπως και την πρώτη αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ησυχία. Νιώθω παράξενα καθώς βασικές μου αισθήσεις δεν καταφέρνουν να "συνυπάρξουν", τουλάχιστον όχι οπως λειτουργούσαν έως σήμερα. Η όραση απολαμβάνει μια πολύχρωμη παλλόμενη λαοθάλασσα και η ακοή μου απολαμβάνει μια σιωπή μια ησυχία την οποία σίγουρα δεν περίμενες να συναντήσεις εδώ και σίγουρα όχι υπο αυτές τις συνθήκες. Και όμως, δανειζόμενος έννοιες από το παρελθόν και κινητοποιήσεις παλαιάς κοπής, θα ονομάσω αυτό που βιώνω ως "εκκωφαντική σιωπή". Μια σιωπή γεμάτη νόημα και ενέργεια. Μια σιωπή-ψίθυρος ο οποίος δείχνει να "σκότωσε" τη παλαιά φιλοσοφία του όσο πιο "δυνατά κραυγάζεις" τόσο πιο πολλοί και τόσο πιο μακριά θα σε ακούσουν. Σήμερα όλοι μας καταλάβαμε (μπορεί και αργά..δεν ξέρω) ότι αν ο διπλανός σου, ο συμπολίτης σου είναι δίπλα σου και σε ακούει, αν είναι δίπλα σου και ζεί μαζί σου μοιράζεται πράγματα και ιδέες, κοινού στόχους και κώδικες επικοινωνίας ο "ψίθυρός" σου πάει μακριά.
Εξάλλου οι κινητοποιήσεις video-clips των παλαιότερων ετών καταλάβαμε όλοι οτι δεν παρείχαν τίποτα ουσιαστικό εκτός από ένα "εμπορικό τηλεοπτικό χρόνο" μεταξύ των....διαφημίσεων!
Διαφημίσεις....τηλεόραση....Πραγματικά κανένας δεν περίμενε ότι θα πάρει τέτοιες διαστάσεις συτή η κινητοποίηση όταν οι πρώτοι συμμετέχοντες αποφάσισαν οτι δεν θα επιτρέψουν καμία παρουσία δημοσιογράφων πάσης φύσεως. Και πράγματι ήταν μια απόφαση η οποία ακόμα και τώρα δέκα ημέρες μετά εφαρμόζεται απόλυτα. Οι ομάδες περιφρούρησης όλης αυτής της λαοθάλλασας εκτός του δύσκολου έργου που έχουν να κρατήσουν μακριά, ξένα προς τη νέα πραγματικότητα στοιχεία έχουν επιφορτιστεί και με την απομάκρυνση τηλεοπτικών καμερών. Τις πρώτες μέρες δημιουργήθηκαν κάποια επεισόδια όμως όλοι οι πολίτες έδειξαν ξεκάθαρα στα ΜΜΕ ότι δεν είναι ευπρόσδεκτα στην....παρέα μας (η ευγενική αυτή έκφραση κρύβει τη πραγματική σκέψη όλων..."εσείς που συμμετείχατε ενεργά στη ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας, τώρα μας αποθανατίζετε;;"). Και όμως χωρίς (επιτρεπτές τουλάχιστον) δημοσιογραφικές κάμερες να καλύπτουν το γεγονός και οι κινητοποιήσεις έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Ο κόσμος μαθαίνει για εμάς και εμείς και εκείνους (καθώς οι κινητοποιήσεις είναι παγκόσμιες) μέσα από το internet και την επικοινωνία συμμετοχόντων κάθε εθνικότητας.
Συνεχίζω προς τή πλατεία Συντάγματος και διασχίζω παρέες υπαλλήλων σε όλες τις πλευρές του δρόμου οι οποίοι κάθονται έξω από τις βιτρίνες των καταστημάτων, των τραπεζών και κάθε λογής επιχείρησεις. Υπάλληλοι και επιχειρηματίες μαζεμένοι έξω από τα κλειστά καταστήματά τους, γίνονται μια ομάδα με κοινούς στόχους και προβληματισμούς, κοινή αγανάκτιση, κοινό αβέβαιο μέλλον και μια αχνή ελπίδα οτι μαζί μπορούν (ίσως) κάτι να αλλάξουν από το προδιαγεγραμμένο μαύρο μέλλον που τους επιφυλάσουν.
Πλατεία συντάγματος...Εδώ πραγματικά το μάτι σου χάνεται. Το πλήθος είναι τεράστιο. Η πλατεία είναι γεμάτη σκηνές. Η "εκκωφαντική σιωπή" και εδώ ίδια. Η διαχωριστική γραμμή του σήμερα από το χθές, ντυμένη στα χακί έχει περικυκλώσει τη Βουλή με μια εμφανέστατη βαρεμάρα στα πρόσωπά τους. Βρίσκονται σε παράταξη δέκα μέρες τώρα και δεν έχει ανοίξει μύτη!! Πιο πολύ κινούνται οι τσολιάδες στο μνημείο παρά οι αστυνομικοί στη διάταξη περιφρούρησης του χώρου της Βουλής. Όλη αυτή η μάζα πολιτών κάθε λογής (άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, οικογένειες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς) βρίσκονται δέκα ημέρες εδώ, έξω από τη καρδιά της Δημοκρατίας (;) ζητώντας τι άλλο....Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία. Βρίσκονται εδώ ζητώντας συγγνώμη από τους ίδιους και τα παιδιά τους, επείδη τόσα χρόνια συμμετείχαν στη σιωπηλή συμφωνία της ρεμούλας, της μάσας και του νεοπλουτισμού. Ζητώντας συγγνώμη από τον γείτονα, τον συνεργάτη, τον υπάλληλο τους...Ζητώντας απλά συγγνώμη και περιμένοντας το ίδιο να πράξουν και οι εκλεγμένοι..η άλλη πλευρά της συμφωνίας. "Ουδείς αναμάρτητος" είτε μέσα στη Βουλή είτε έξω στη πλατεία. Όμως κάποιοι πούλησαν το μέλλον..κάποιοι πλούτισαν και πλουτίζουν στις πλάτες μας, στις πλάτες νέων και εις βάρος μελλοντικών γενεών...Φτάνει πια...Φτάνει το μόνο που θέλουμε είναι δικαιοσύνη.. Για όλους όμως.. Εμείς πληρώσαμε.. πληρώνουμε.. Μετανιώσαμε.. μετανιώνουμε.. Θέλουμε να αλλάξουν όλοι εκεί μεσα.. Να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν οι ένοχοι.. Τους νέους κυβερνώντες δεν θέλω να τους ξέρω με τα ονόματά τους, δεν θέλω να τους βλέπω στη τηλεόραση.. θέλω να ξέρω οτι υπηρετούν τη πατρίδα.. τα παιδιά μας.. το μέλλον μας. Θέλω να ψηφίσω πρόγραμμα..σχέδιο..αριθμούς...Θέλω να μπορώ να τους ελέγχω...θέλω να είναι ΊΣΟΙ ΜΕ ΕΜΑΣ.....
Τις σκέψεις μου διέκοψαν δύο οχήματα τροφοδοσίας. Έφεραν νερά αναψυκτικά και στιγμιαίους καφέδες (από το ΚΨΜ είχα να τους δω αυτούς!!) τα παιδιά τις οργανωτικής επιτροπής χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και ξεφόρτωσαν τις προμήθειες εντος των σκηνών που αποτελούσαν τις αποθήκες. Δύο μεγάλες τέντες μπροστά από τις κλειστές καφετέριες της πλατείας. Πέντε άλλες ομάδες τοποθετούσαν ξανά στις θέσεις τους (στη περατζάδα της πλατείας, εκεί που εμφανίστηκαν καντίνες τη πρώτη μέρα πριν εκδιωχθούν από το πλήθος) τους πέντε αντίστοιχους τεράστιους κουμπαράδες..οι οποίοι θα γέμιζαν για....την αυριανή τροφοδοσία....της 11ης μέρας αποκλεισμού του παρελθόντος...της 11ης μέρας διαμόρφωσης του αύριο."
και μετά.....ξύπνησα!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
