Το γκέτο του ρατσισμού

Ήταν αναμενόμενο. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο. Όταν η μόνη έγνοια είναι να «αποκρούουμε» τα δημοσιεύματα και τις διαμαρτυρίες. Όταν το πρόβλημα «δεν υπάρχει» ή «κληρονομήθηκε» (άρα «δεν φταίμε εμείς»). Όταν «δεν έχουμε αρμοδιότητα». Όταν η πολιτική εξαντλείται στις δημόσιες σχέσεις ή στις δημοσκοπικές αντιδράσεις. Όταν οι έννοιες «σχεδιασμός», «οργάνωση», «μακροπρόθεσμα μέτρα» είναι άγνωστες λέξεις. Όταν οι υγειονομικές υπηρεσίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά – αφού κάμποσοι ελεγκτές αρρωστήσουν από μολυσματικές ασθένειες.

Όταν οι αρχές στελεχώνονται από πρόσωπα που μόνο εμπιστοσύνη δεν σου εμπνέουν (για να το πούμε κομψά). Όταν η αστυνομία κοιτάει, αδρανεί, αγνοεί ή εμποδίζεται να κάνει τα στοιχειώδη. Όταν η διαφθορά είναι εμφανής και η ανοχή «ύποπτη». Όταν η πολιτική για τη μετανάστευση είναι φοβισμένη ή ανεπαρκής. Όταν «σκουπίζεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί» κι όταν αυτό το χαλί είναι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τότε το επόμενο βήμα είναι η εξαθλίωση, οι ενέδρες, ο ρατσισμός – και η κοινωνική έκρηξη. Με πρώτα θύματα, τα «θύματα της απραξίας», τους μετανάστες – το ιδανικό ντεκόρ για το χορό των εκατομμυρίων που έχει στηθεί σε μερικά τετράγωνα και διαλύει ολόκληρη την πόλη...

Πλατεία Θεάτρου, απόγευμα. Η αρχιτέκτων Κατερίνα Πιτούλη, που έχει και το σπίτι της και το γραφείο της εκεί, βγάζει τα δυο σκυλιά της βόλτα. Μόνο που δεν τα κρατάει με το λουρί, τα κρατάει αγκαλιά. Αποφεύγει να πατήσουν στο δρόμο – φοβάται τις μολυσματικές ασθένειες και τα πηγαίνει σε γειτονικές περιοχές με το αυτοκίνητο. Η περιοχή μυρίζει αφόρητα, καθώς δεκάδες άστεγοι και τοξικομανείς «κάνουν την ανάγκη» τους στο δρόμο. Για τον ίδιο λόγο, οι συνεργάτες και η ίδια πλέον αλλάζουν παπούτσια μόλις μπουν στο γραφείο.

Tου ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΟΥΚΑ

Εδώ το πλήρες κείμενο: http://www.athensvoice.gr

Σχετικό post:

http://thekatantia.blogspot.com