Tου Νικου Ξυδακη «Τρία μύρια ή δυόμισι; Δυόμισι, ε; Καλά είναι…» Οι πολίτες της Ελληνοφραπεδίας σιγορουφούν τον φρέντο και αποτιμούν τις μίζες, αφουγκράζονται τον ήχο του χρήματος, τον φέρνουν στα δικά τους μέτρα. Στις όχθες του καφενειόδρομου αργοκυλούν αστραφτερά SUV, μυθικά ντεκαποτάμπλ, ντύνουν με ύλη το όνειρο και τον φθόνο. Οι μίζες της Ζίμενς, όπως τόσες άλλες μίζες, απασχολούν την πολιτική κοινωνία και έτσι, αν όχι κυρίως έτσι: Ως αντικείμενο πόθου και φθόνου. Οι μίζες, τα δωράκια, τα εξτρά είναι το άλας σε μια συζήτηση που φέρνει ανία ακόμη και στους μεταμοντέρνους καφενέδες: Τι άλλο να προσθέσεις στο μελαγχολικό χωρίς εμάς Euro, στις μεταγραφές, στο κουπόνι του στοιχήματος; Κουβεντιάζεις άρα για μίζες. Και η κουβέντα έρχεται και στη διαφθορά.
Ολοι τα παίρνουν. Η καφενειοκοινωνία αποφαίνεται. Η διαφθορά είναι δημοκρατική, είναι δομικό στοιχείο της res publica. Και η απόφανση αυτή δεν προέρχεται μόνο από τη δημοκρατία των καφενείων –στα χρόνια του ώριμου εκσυγχρονισμού, αρχές του 2000, άνθρωποι της πολιτικής εξουσίας εξηγούσαν, γύρω από ωραία τραπεζώματα, ότι η ανάπτυξη συνεπιφέρει αναπόφευκτα και διαφθορά, είναι side effect της ανάπτυξης– σε όλη τη σφαίρα του δημόσιου βίου, για να γίνει η δουλειά, απαιτείται λίπανση......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου