Όπως σε κάθε σκάνδαλο, έτσι και στο σκάνδαλο Siemens, ακούγεται συχνά ότι ο πυρήνας του είναι οικονομικός και πολιτικός, όχι ηθικός· αν λειτουργούν οι νόμοι και ο ανταγωνισμός, τέτοια φαινόμενα δεν συμβαίνουν. Ωστόσο τα γεγονότα τα ίδια, κυρίως ο τρόπος που απορροφά η κοινή γνώμη τους κραδασμούς του σκανδάλου, δείχνουν ότι η ηθική διάσταση είναι κυρίαρχη. Ο κόσμος νιώθει αηδιασμένος και το δηλώνει παντοιοτρόπως σε κάθε δημοσκόπηση των τελευταίων ημερών. Οι πολίτες αγανακτούν για την ολιγωρία της δικαστικής έρευνας, την οποία θεωρούν απόπειρα συγκάλυψης, οργίζονται για την αναισθησία των πολιτικών, οι οποίοι είτε διαψεύδουν με μισόλογα είτε σιωπούν είτε κρύβονται πίσω από τη δικαστική έρευνα.
Ο αιρετός ηγέτης ορκίζεται όχι μόνο να διαφυλάσσει τις ελευθερίες και τον νόμο, αλλά και να είναι ό ίδιος ζων παράδειγμα χρηστού πολίτη. Ωστε στο πρόσωπό του να ενσαρκώνονται συμβολικά οι αξίες του δημοκρατικού κράτους. Οταν ο αιρετός άρχων, ο φύλακας του δημόσιου πλούτου, ο εκφραστής του δημόσιου ήθους, λαμβάνει δώρα, ασχημονεί, προκαλεί, χαριεντίζεται με τους εθνικούς προμηθευτές, ζει ως σταρ και όχι ως δημόσιος λειτουργός, ακόμη κι αν δεν προκύπτει ποινική ευθύνη, εφόσον έχει παραβεί τον ηθικό κώδικα, έχει τελειώσει. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, κι αν δεν παραιτείται, τότε οι άλλοι αιρετοί πρέπει να του το ζητήσουν: να θυσιαστεί, για να διασωθεί η συμβολική τάξη, ο ηθικός σκελετός που συνέχει το σύστημα.
Δεν το κάνουν. Μένουν γαντζωμένοι, με νύχια και δόντια, στην εξουσία που τους δανείστηκε προσωρινά και με σκληρούς όρους, λες και η εξουσία είναι κληρονομική, σαν ελέω Θεού μοναρχίσκοι, σαν μωροί Λουδοβίκοι και Αντουανέτες. Αυτή την αναξιοπρέπεια βλέπουν οι πολίτες, τη λιποψυχία και τη βαθιά ιδιοτέλεια, το συντεχνιακό πνεύμα που κουκουλώνει και προστατεύει τα μέλη του κλαν, την αλαζονοδειλία της μη λογοδοσίας και της ασυλίας, αυτά βλέπουν ως παράδειγμα πολιτικού ήθους από τους αιρετούς ηγέτες τους. Και αναρωτιούνται: Μα δεν ντρέπονται; Οχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου