Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Η συνταγή Ομπάμα

















Tου Aλεξη Παπαχελα

Αξίζει να ενθουσιαστούμε με τον Ομπάμα; Η αλήθεια είναι πως το στυλ του μας κέρδισε, η ρητορεία του μας συγκίνησε όπως δεν μας έχει συμβεί εδώ και χρόνια με εγχώριο πολιτικό, και η εκλογή του μας έστειλε ένα υποσυνείδητο κύμα θετικής ενέργειας. Η Αμερική έδειξε ότι ακόμη και όταν πιάνει πάτο, όπως με τον πρόεδρο Μπους, μπορεί να ξαναβρίσκει τη δύναμη για να αυτοανανεωθεί. Απέδειξε επίσης πως είναι μια βαθιά δημοκρατική χώρα, όπου ένας άγνωστος με θολές και συγκεχυμένες ρίζες μπορεί να φτάσει στην κορυφή με την αξία του και μόνο. Και επειδή εμείς εδώ ζούμε στην κυνική μας μιζέρια και με κλειστά τα παράθυρα, κάθε ισχυρό ρεύμα φρέσκου πολιτικού αέρα, έστω και από μακριά, μας εντυπωσιάζει. Αναρωτιόμαστε, δικαιολογημένα, κατά πόσο μία κοινωνία σαν τη δική μας θα μπορούσε να παραγάγει έναν Ομπάμα. Το επίμαχο προϊόν, όμως, απαιτεί τα εξής συστατικά: Εξαιρετικά πανεπιστήμια που μορφώνουν μια ελίτ με όραμα και φιλοδοξίες, ένα σοβαρό επίπεδο πολιτικών που γνωρίζουν τεχνοκρατικά τα θέματά τους, κόμματα που είναι ανοικτά σε νέες ιδέες και πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν «παίζουν» απλά όποιον τους συμφέρει. Δηλαδή, να το πούμε απλά, εμείς δεν μπορούμε να παραγάγουμε Ομπάμα, αν και θα ήταν ο τέλειος τρόπος να σπάσει το πραγματικά «κλειστό επάγγελμα», αυτό της πολιτικής.

Το πλήρες κείμενο:http://news.kathimerini.gr

2 σχόλια:

Heliotypon είπε...

"Βαθειά δημοκρατική χώρα": Μήπως δεν πρέπει να βιαστεί ο Α.Π. να βγάλει τέτοια συμπεράσματα. Μακάρι ο Ομπάμα να είναι ένα γνήσιο δημοκρατικό δημιούργημα αλλά πολύ φοβάμαι, παρά τη συμπάθεια που (κι εγώ) του έχω, ότι είναι ένα δημιούργημα σκοπιμότητας του αμερικάνικου καπιταλιστικού κατεστημένου. Μετά την φριχτή οκταετία Bush που έφτασαν την Αμερική στα πρόθυρα της κατάρευσης και πολύ μέσα στη γελοιοποίηση, με τα αμερικάνικα δολλάρια να έχουν γίνει "πετσετάκια", το σύστημα φαίνεται ότι χρειαζόταν ένα νέο σύμβολο, ένα νέο είδωλο για τον Joe τον υδραυλικό και έβαλε τα δυνατά του να το φτιάξει. 'Ολη αυτή η κολοσιαία προσπάθεια δεν μπορεί να ξεκίνησε μόνο από ένα (έστω, προικισμένο) άτομο αφρικανικής καταγωγής, μέτριων οικονομικών και παντελώς άγνωστο. Χρειάστηκαν ποταμοί χρήματος, πολυάριθμο και ικανό επιτελείο και μέσα που δεν θα μπορούσε να διαθέσει παρά μόνο ένας ισχυρός οικονομικά και οργανωτικά μηχανισμός. Το εργατικό και τίμιο φτωχόπαιδο, χωρίς ισχυρούς οικονομικούς προστάτες δεν έχει καμιά πιθανότητα να πάρει ούτε την ψήφο της μάνας του στην Αμερική. Το θαύμα Ομπάμα ήταν θαύμα της οικονομικής (και όχι μόνο) δύναμης των άγνωστων υποστηρικτών του.

Ψυχάκιας είπε...

"Βαθειά δημοκρατική χώρα"!!!
Πραγματικά μου κάνει τρομερή εντύπωση όταν ακούω ή διαβάζω πιασάρικες αηδιούλες περί δημοκρατίας.
Όσο υπάρχει δημοκρατία σήμερα στο πλανήτη άλλο τόσο ο Ομπάμα είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης.
Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο ζούνε τριών ειδών άνθρωποι. Αυτοί που τα παίρνουν αυτοί που τα δίνουν και αυτοί που απλά (και γρήγορα) πεθαίνουν επειδή δεν ανήκουν σε κανένα από τα δύο προηγούμενα.
Το παραμυθάκι έχει πολύ απλή και δοκιμασμένη συνταγή. Αυτοί που τα παίρνουν πρέπει κάπως να σου χρυσώσουν το "υπόθετο", πρέπει κάπως να σου πλασάρουν ότι είσαι ο δημιουργός των εξελίξεων, ο φορέας των αλλαγών.
Αυτό είναι και ο Ομπάμα και ο κάθε Ομπάμα.Ένα νέο "χρυσό υπόθετο" με ηρεμιστική ενέργεια.
Που ήταν και που είναι όλοι αυτοί οι προοδευτικοί Αμερικάνοι οκτώ χρόνια; Τί το ιδιαίτερο έχει Ομπάμα το οποίο παρουσιάζεται στο κόσμο και το πλανήτη ανά εκατό χρόνια;
"Παπαρίτσες" αγαπητέ. "Παπαρίτσες" για να γεμίζει ο "κενός" χρόνος μεταξύ "δουλείας" και ύπνου.
"Παπαρίτσες" για να γεμίζουν οι τσέπες όλων αυτών που πουλάνε δημοκρατίες, τσόντες, μπάλες και κάθε είδους άπιαστο όνειρο και κάθε είδος ανεκπλήρωτου πόθου των δούλων.
Δεκάδες χρόνια ληστείας εις βάρος των εργαζομένων, δεκάδες χρόνια αστρονομικών κερδών εις βάρος των καταναλωτών. Δεκάδες χρόνια και ούτε ένα ευρώ ή ένα δολάριο από όλα αυτά τα κέρδη δεν έφτασε στην εργατοώρα ή στο μηνιάτικο. Δεκαπέντε μέρες "κρίσης" και χιλιάδες εργαζομένων μένουν χωρίς δουλειά. Και όλως τυχαίως να και ο σωτήρας.
Πόσα σπιτάκια θα είχαν παραμείνει στους ιδιοκτήτες του με τα εκατομμύρια της προεκλογικής εκστρατείας; Με το κόστος των επί της γής δημοκρατικών πολέμων; Με το κόστος ένδυσης των υποψηφίων; Με το κόστος ανακαίνισης του White House;

Όλο τα ίδια και τα ίδια..τώρα και με άλλη απόχρωση.

Ελπίζω να σκέφτομαι λάθος....

Powered By Blogger