Η αθεράπευτη εθνική μας αρρώστια

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Το πάθος για δύναμη και πλούτο, η αρχομανία, η απληστία, ο ανταγωνισμός και η εξαγορά αξιωμάτων (σιμωνία) στους κόλπους της Εκκλησίας έχουν στηλιτευθεί από πολλούς χρηστούς ιεράρχες. Οι αξίες που αυτή πρεσβεύει, το κήρυγμα της εγκράτειας, της λιτότητας, το «Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δότε» του Ματθαίου και το «Μη κτήσησθε χρυσόν, μηδέ αργυρόν, μηδέ χαλκό (...) μηδέ δύο χιτώνας, μηδέ υποδήματα, μηδέ ράβδον» έχουν συχνά υπονομευθεί από επονείδιστες ανταλλαγές και ουτιδανά έργα. Από «γκρίζες» στιγμές που πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία μοιράζονται τους ρόλους και τη λεία.

Το 2003, η Κτηματική Υπηρεσία Ξάνθης παρέδωσε, κατά τα λεγόμενα του μητροπολίτη Παντελεήμονα, στη Μονή Βατοπεδίου αγροτικές και παραλίμνιες εκτάσεις, την ίδια τη λίμνη και το νησάκι της, αλσύλλια, αρχαιολογικούς χώρους, οικισμούς (στην αρχή οι Βατοπεδίτες διεκδικούσαν 800 στρ. που αργότερα έγιναν 35.000 στρ.) και στη συνέχεια η Μονή αντάλλαξε με το Δημόσιο μόνο την έκταση που καλύπτουν τα νερά της λίμνης για έναν αληθινό θησαυρό: δασικές και παραθαλάσσιες εκτάσεις, οικόπεδα «φιλέτα» σε Μακεδονία, Θράκη, Χαλκιδική, Αττική...

Η Εκκλησία κατέχει 855.730 στρέμματα δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων ανά την επικράτεια και διεκδικεί τουλάχιστον άλλα 250.000 στρ. με χρυσόβουλα βυζαντινών αυτοκρατόρων, πατριαρχικά σιγίλια, συνοδικές επιστολές, με χοτζέτια και οθωμανικά παραχωρητήρια, με αμφισβητούμενες κληρονομιές, με ιδιωτικά συμφωνητικά που ακυρώνονται από δικαστικές αποφάσεις. Στόχος, συνήθως η «αξιοποίηση» – η διά της πωλήσεως «χρυσή» μετάλλαξη των παρθένων εκτάσεων σε οικοδομήσιμη γη. Δάση, αιγιαλοί, υγροβιότοποι (η λίμνη Βιστωνίδα προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσάρ), που έχουν περιέλθει σε «ιερά» χέρια, τελικώς μετατρέπονται σε οικόπεδα (10.000 στρ. δάσους πούλησε σε ιδιώτες η Μονή Πεντέλης σε βάθος ετών – πέραν όλων των άλλων, μια άκρως αντι-περιβαλλοντική συμπεριφορά, που ακυρώνει τη γενική θέση της Εκκλησίας· από το 1845 υπάρχει εκκλησιαστική εγκύκλιος «κατά των καιόντων και καταστρεφόντων το δάσος»).

Τέλος, δεν έχουν οι εκκλησιαστικές διεκδικήσεις: περίπου 80.000 στρεμ. διεκδικούν τα μοναστήρια στη Χαλκιδική, 14.000 στρ. διεκδικεί η Μονή Πετράκη σε Πεντέλη - Υμηττό, 10.000 διεκδικεί η Εκκλησία στην Πάρνηθα, ενώ ας μην ξεχνάμε και τα 8.480 διακατεχόμενα στρ. στον Πειραιά, τα «πλέον ή έλαττον» 1.000 στρ. στο Ποικίλον Ορος που διεκδικούσε ο Ιερός Ναός Θεοτόκου Λαμίας τα οποία συν τω χρόνω έγιναν 7.500 στρέμματα (σε Ποικίλον Ορος και δήμους Πετρούπολης, Περιστερίου, Ιλίου), τα 4.250 στρεμ. στις παρυφές του Ολύμπου που διεκδικεί η Ι. Μονή Αγ. Διονυσίου από τους Λιτοχωρίτες, τα 238 στρ. διεκδικούμενης πλουτοφόρου γης στη Βουλιαγμένη...

Ούτε η Εκκλησία διέφυγε της εθνικής μας μανίας να αποκτούμε/καταπατούμε γη, να την ξεπουλάμε, να οικοδομούμε...

http://news.kathimerini.gr