Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

Να είμαστε καλά ώστε και του χρόνου..

..να παριστάνουμε τις σαρδέλες στους εμπορικούς δρόμους..
..να τρέχουμε αλόγιστα στα εμπορικά καταστήματα παρέα με τους γλυκύτατους ξυλοπόδαρους για να μας πιάσουν τους κώλους..
..να υπερκαταναλώσουμε τα υπερτιμημένα προϊόντα..
..να ξενερώσουμε σιωπηλά με τους συναδέλφους μας επειδή πήραν περισσότερη άδεια από εμάς..
..να πάμε οπωσδήποτε σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο..
..να αγοράσουμε άπειρα δώρα από υποχρέωση..
..να τρέξουμε στις ευρύχωρες πίστες για "διασκέδαση"
..να αγοράσουμε τις γαλοπούλες Ferrari..
..να στολίσουμε το σπίτι μας με 10.000.000 λαμπάκια..
..να στολίσουμε ένα ωραίο κομμένο έλατο στο σαλονάκι μας..
..να περάσουμε ατελείωτες ώρες στους απίστευτα πηγμένους δρόμους..
..να χρεώσουμε τις μαγικές καρτούλες μας..
..να τα πάρουμε με το λογιστήριο γιατί αργεί η κατάθεση του δώρου..
..να χαζέψουμε στο χαζοκούτι με τα τρελά πανηγύρια (τη χαρά των απανταχού αγάμητων ηδονοβλεψιών)..
..να φάμε σαν ζώα..

..να ξεχάσουμε για κάποιες ώρες τα προβλήματα μας κάνοντας όλα τα ΠΑΡΑΠΑΝΩ (?)..

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά ΜΕ ΥΓΕΙΑ σε όλους μας!!

«Καμένα» έλατα στα σαλόνια

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Οτι τα μαύρα έλατα (λόγω 2,7 εκατ. στρεμμάτων καμένου δάσους) είναι φέτος της μόδας, το γνωρίζουμε πια όλοι. Σε όλα τα μαγαζιά με εποχικά είδη, ξεχωρίζουν αμέσως ανάμεσα στα παραδοσιακά ψεύτικα πράσινα έλατα, τα «μισά» έλατα για γωνιές, τα τριγωνικά έλατα για τον τοίχο, τα «σλιμ» έλατα για μικρά διαμερίσματα, τα ανάποδα έλατα που κρεμιούνται από το ταβάνι σαν πολυέλαιος... Ξεπροβάλλουν κατάμαυρα, γυαλιστερά, δυσοίωνα... Μια ιδέα για κάποιους ανατρεπτική (σε καμένο έλατο φέτος τα στολίδια, για να θυμόμαστε...) και για άλλους υποκριτική και κακόγουστη. Που γίνεται ακόμη πιο υποκριτική και κακόγουστη στις φαντεζί, σικάτες, λουξ (και πανάκριβες) εκδοχές της. Φίνα περίτεχνα εβένινα ασημοστόλιστα δεντράκια σε απαστράπτουσες σμαλτωμένες γλάστρες... Για κυριλέ οικολόγους.

Η γελοιοποίηση του αρνητικού συμβόλου. Το φτιασίδωμα της καταγγελίας. Ο εκφυλισμός της διαμαρτυρίας σε μόδα. Ετσι είναι η αγορά. Πλουτίζει από τη χιμαιρική μετατροπή των αξιών, των τάσεων, των ιδεών, των γεγονότων σε καταναλωτικά προϊόντα. Για όλα τα βαλάντια. Για όλα τα στυλ.

Και ο καταναλωτής ενδίδει. Ισως επειδή νιώθει την ανάγκη να κάνει διά της κατανάλωσης (του μαύρου έλατου) δικό του προσωπικό κτήμα ένα μέρος της εθνικής συμφοράς. Ομως η αγορά αυτή, αντίθετα, τον ωθεί ένα βήμα έξω από την αμεσότητα της πραγματικότητας (καμένα δέντρα), τον βάζει σε απόσταση από το γεγονός, τον χωρίζει από τη θλίψη, την αγανάκτηση, την οργή, την απογοήτευση...

Διότι η καταναλωτική κοινωνία δεν μπορεί να δώσει τα πάντα. Αποσύρει ακριβώς τη στιγμή που δίνει. Δεν μπορεί να προσφέρει ταυτόχρονα την ευτυχία και τη δυστυχία. Αφαιρεί τον πόνο προσφέροντας το στολίδι. Αφαιρεί την εξανάσταση προσφέροντας τις παντόφλες. Παίρνει τις μνήμες και δίνει προϊόντα. Η ένδεια της άνετης ζωής. Η άνεση της ενδεούς ζωής. Η σκληρότητα των ευαίσθητων ψυχών. Η ευαισθησία των αναίσθητων.

Αστράφτουν και φωτίζουν μέσα στη νύχτα, αδιακρίτως, τα μαύρα, τα «μισά», τα τριγωνικά, τα «σλιμ», τα ανάποδα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Χείμαρροι φωτός διατρέχουν μπαλκόνια, σκαρφαλώνουν σε δέντρα, ανεβαίνουν σε ταράτσες, περιτριγυρίζουν σπίτια ολόκληρα. Χάνεται το πένθος, πνίγεται στη χρωματιστή φωτοχυσία. Σκορπίζεται και χάνεται η οργή μέσα στις φωτεινές γιρλάντες. Αλήθεια, γιατί το πνεύμα της γιορτής να πρέπει να εκδηλωθεί με τόσο φως;

Αν θέλαμε πραγματικά να πενθήσουμε φέτος για τους περίπου 80 νεκρούς, για τα καμένα ζώα, χωράφια, δάση, θα κάναμε οικονομία στα λαμπιόνια. Λιγότερα φωτορυθμικά στα μπαλκόνια, λιγότερα φωτεινά χαλιά στο γκαζόν, λιγότερους ιχνογραφημένους φοίνικες.

Αν θέλαμε πραγματικά να πενθήσουμε φέτος, θα κρατούσαμε ζωντανό το πνεύμα της γιορτής σιωπηλά, σεμνά, με το βλέμμα στραμμένο μέσα μας.

Πηγή: news.kathimerini.gr

Τα χαμηλά μας στάνταρντ

Tου Aλεξη Παπαχελα

Υπάρχουν ορισμένα συμπεράσματα τα οποία προκύπτουν από την υπόθεση Μαγγίνα και που σχετίζονται με την ποιότητα της πολιτικής και δημοσιογραφικής μας ζωής.

1. Τα στάνταρντ της δημόσιας συμπεριφοράς έχουν εκπέσει σε σημείο που ενεργοί πολιτικοί χρησιμοποιούν το επιχείρημα «μα και ο διπλανός μου παραβιάζει κατάφωρα τον νόμο». Ζούμε δηλαδή σε μια κοινωνία που όλα επιτρέπονται μια και τίποτα δεν απαγορεύεται στην πράξη. Ο ακραίος φοιτητής σταματά με τσαμπουκά την εκλογή αντιπρύτανη στο Πάντειο, ο θρασύς οδηγός μηχανής τρέχει στο πεζοδρόμιο για να κόψει δρόμο και ο υπουργός διατείνεται ότι δεν έχει αυθαίρετο, απλά κάνει ό,τι κάνουν όλοι.

2. Στη νεοελληνική κοινωνία επιβραβεύεται ο «μάγκας πολιτικός» που κάνει τη λαδιά αλλά μπορεί και τη συγκαλύπτει. Είναι εντυπωσιακό πως στις ιδιωτικές συζητήσεις στα δημοσιογραφικά γραφεία λίγοι είπαν «απαράδεκτο να κτίσει με άδεια αναψυκτηρίου» ενώ οι περισσότεροι μέμφθηκαν τον κ. Μαγγίνα γιατί «δεν είχε καταφέρει να ρυθμίσει (δηλαδή να συγκαλύψει) τις όποιες παρανομίες του».

Αρα ο επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που καταφέρνει, με όποια μέσα επιλέγει, να σιγήσει τον αντιπολιτευτικό Τύπο, να εξασφαλίσει την ομερτά στελεχών της αντιπολίτευσης και να συγκαλύψει πλήρως τις δικές του ανομίες. Αν μάλιστα διαθέτει και μια μοναδική αίσθηση ασυλίας, μπορεί και να εμφανισθεί ως αρχάγγελος της πολεοδομικής κάθαρσης...

3. Τα στάνταρντ έχουν πέσει εδώ και χρόνια στον δημοσιογραφικό μας βίο γεννώντας το ερώτημα «αντέχουμε οι κρίνοντες στον πήχυ που βάζουμε στους κρινόμενους;». Δεν μιλάμε μόνο για πολεοδομικές αταξίες ή κάποια ανασφάλιστη Φιλιππινέζα. Μιλάμε για εκείνους που δεν πληρώνουν ΟΤΕ ή ΙΚΑ, εκείνους που εκβιάζουν για να πάρουν χορηγίες κ.λπ., κ.λπ. Ασφαλώς δεν είναι το ίδιο ο εκλεγμένος πολιτικός και ο δημοσιογράφος, αλλά κάποια στιγμή σε βγάζει από τα ρούχα σου το ύφος τιμητή στο πρόσωπο ανθρώπων που περνάνε μακριά από εκκλησίες μήπως και πέσει καμιά κεραμίδα στο... κεφάλι τους.

4. Το επεισόδιο Μαγγίνα, και παλαιότερα το άσχετο αλλά διδακτικό επεισόδιο Γιαννάκου, έχει δυστυχώς αναδείξει σε πετυχημένο το μοντέλο του μπον βιβέρ της πολιτικής. Ποιος τρελός θα επιχειρήσει να μπει στη φωτιά για να λύσει το ασφαλιστικό ή να κάνει κάτι στην Παιδεία; Θα γνωρίζει πολύ καλά ότι, μόλις τα βάλει με ισχυρές συντεχνίες, θα τον ξετινάξουν, από την προσωπική του ζωή έως την τελευταία του συναλλαγή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως πολλοί, ικανότατοι άνθρωποι αρνούνται ευγενικά όταν ο Κώστας Σημίτης παλαιότερα ή ο νυν πρωθυπουργός τώρα τους ζητούν να αναλάβουν κάποια δημόσια θέση. «Θα κάνω ό,τι θέλει ο πρόεδρος, να βοηθήσω όσο μπορώ αλλά μην με μπλέξετε», είναι η στερεότυπη απάντηση που ακούνε διαχρονικά οι ένοικοι του Μαξίμου.

5. Ολα αυτά συνθέτουν ένα φαύλο κύκλο. Οταν έχεις μια βαθιά διεφθαρμένη χώρα με χαλαρά ήθη και έθιμα από πάνω μέχρι κάτω, «λίγους» πολιτικούς που πάνε με τα ήθη της εποχής, ένα άναρχο και εν μέρει διεφθαρμένο τοπίο ΜΜΕ, αναρωτιέσαι αν αυτή η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί.

Πηγή: news.kathimerini.gr

Η Εκκλησία βοηθά τους μικροοφειλέτες (?!)

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Αρχιεπισκόπου με τον σύμβουλο Οικονομικών της Εκκλησίας, Κωνσταντίνο Πυλαρινό, ο κ. Χριστόδουλος ζήτησε τη χορήγηση τριάντα χιλιάδων ευρώ για την αποφυλάκιση εγκλείστων μικροοφειλετών του Δημοσίου.

Ο κ. Πυλαρινός ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο για την παρουσίαση της πορείας των οικονομικών στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο την προηγούμενη Τετάρτη.

Επιπλέον, αναφέρθηκε στις προοπτικές και τις οργανωτικές βελτιώσεις που είναι απαραίτητες για την επίτευξη των στόχων του προσεχούς τριετούς οικονομικού προγράμματος της Εκκλησίας.

Πηγή: www.skai.gr

Τώρα δες και εδώ..

Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!!

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2007

Ο Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Θ. Ρουσόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο Υπουργός Απασχόλησης κ. Βασίλης Μαγγίνας υπέβαλε, σήμερα το πρωί, για λόγους ευθιξίας την παραίτησή του. Ο Πρωθυπουργός την έκανε αποδεκτή και ευχαρίστησε τον κ. Μαγγίνα για την σημαντική προσφορά του στο θέμα της Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης.

Ο Πρωθυπουργός ανέθεσε καθήκοντα Υπουργού Απασχόλησης στην κα Φάνη Πάλλη-Πετραλιά.

Σταθερή και αμετάβλητη θέση της Κυβέρνησης είναι να συνεχιστεί η Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση χωρίς εκπτώσεις, με σταθερό γνώμονα το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος.

Η ορκωμοσία της νέας Υπουργού θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα στις 12:00 το πρωί ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας».

Πηγή: http://www.primeminister.gr

DRACULA (made in Greece)

Πάντως είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρων αυτό που συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία και πιο συγκεκριμένα στην Ελληνική πολιτική σκηνή.

Τις τελευταίες ημέρες "παίζει" πάρα πολύ ο κος Μαγγίνας για τις γνωστές σε όλους παρανομίες του (δεν ξέρω αν η λέξη "παρανομίες" είναι η πρέπουσα για τη περίπτωση, ο κος Καραμανλής ίσως να γνωρίζει καλύτερα αν η κατοχή αυθαίρετης κατοικίας, η απασχόληση ανειδίκευτων, ανασφάλιστων και χωρίς άδεια παραμονής στη χώρα αλλοδαπών, η κατάχρηση εξουσίας και οι "ρουσφετολογικές" προσλήψεις αποτελούν παρανομίες..ελπίζω κάποια στιγμή να μας ενημερώσει σχετικά).

Ακούγοντας όλο αυτό το ντόρο που γίνεται, στο μυαλό μου ήρθε ένας μύθος (ίσως επιτέλους κατάλαβα και το γνωστό σλόγκαν του ΕΟΤ....ποιός ξέρει, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος), ο μύθος του Κόμη Δράκουλα.

Θα μου πείτε μάλλον ότι έχω πρόβλημα, αλλά πριν βγάλετε γρήγορα συμπεράσματα για σκεφτείτε λίγο πιο ψύχραιμα.

Σαν νέοι Δράκουλες, οι αγαπητοί σε όλους Εκπρόσωποι του Έθνους κρύβονται μέσα στο σκοτάδι του λαμπρού πύργου ο οποίο ονομάζεται "Βουλή της Ελλάδος" (εναλλακτικά μπορεί να βρίσκονται και στους πραγματικά αμέτρητους, αυθαίρετους πύργους που έχουν χτίσει με το "αίμα" μας) και εκεί ρουφάνε αχόρταγα το αίμα χιλιάδων θυμάτων. Θύματα τα οποία έχουν "παραμυθιάσει" με υποσχέσεις πλούτου, χλιδής, πολυτέλειας, αιώνιας ζωής και δύναμης.

Πίνουν, πίνουν, πίνουν και κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει.

Έρχεται όμως η στιγμή που όλοι γνωρίζουμε, η στιγμή κατά την οποία ο Δράκουλας είναι αδύναμος, η στιγμή την οποία αυτό το ανίκητο τέρας γίνεται στάχτη. Η στιγμή που η αχτίδες του ήλιου αγγίζουν το δέρμα του (στη δική μας περίπτωση το αδύναμο σημείο των εγχώριων Δρακουλάκων είναι η Ανατολή του Κυβερνητικού Σχήματος). Με το που μπαίνει στο Κυνερνητικό Σχηματισμό ο Έλληνας Δράκουλας αρχίζει να σιγοψήνεται.

Όμως τα αδέρφια του δεν τον αφήνουν αβοήθητο, ακόμα και αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα έχουν ψυχή, τον μαζεύουν ξανά στα άδυτα των σκοτεινών πύργων:

"Πού πάς ρε χαζέ; Έλα μέσα να συνεχίσεις το φαγοπότι..μη βγαίνεις έξω θα καείς! Δεν βλέπεις ότι έχει ανατείλει ένας τεράστιος Πράσινος (καθαρά χρονική συγκυρία, κάποια άλλη τετραετία θα είναι πάλι Μπλέ) ήλιος;"

Και έτσι ο Δρακουλάκος ξαναμπαίνει στους σκοτεινούς αυθαίρετους πύργους και στο σκοτεινό πύργο της πλατείας Συντάγματος, οπού απολαμβάνει την ασφάλεια της "Συνταγματικής Αθανασίας" και συνεχίζει την αχόρταγη αφαίμαξη των χιλιάδων θυμάτων του, αναρρώνοντας παρέα με τα πολύχρωμα αδέρφια του σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.

Άντε στην υγειά μας!!!

Διίστανται οι απόψεις για την παγκόσμια ελευθερία Τύπου

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε για την BBC World Service, παρουσιάζει την κοινή γνώμη διαιρεμένη όσον αφορά στην ελευθεροτυπία, ως συνθήκη της ελεύθερης κοινωνίας.

Διαιρεμένος εμφανίζεται ο κόσμος σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου, όπως δείχνει παγκόσμια σφυγμομέτρηση, καθώς όλοι δεν μοιράζονται τη δυτική άποψη που θέλει την ελευθεροτυπία αναγκαία συνθήκη κάθε ελεύθερης κοινωνίας.

Η έρευνα, που πραγματοποιήθηκε σε 14 χώρες, διαπίστωσε επίσης ότι η εμπιστοσύνη του κοινού στους δημοσιογράφους κυμαίνεται, με τους ερωτηθέντες να θεωρούν το ρωσικό, το βρετανικό και τον αμερικανικό Τύπο, τους λιγότερο αξιόπιστους, ενώ οι εφημερίδες σε χώρες όπως η Ινδία και η Κένυα χαρακτηρίζονται ως οι πλέον αξιόπιστες από την έρευνα της εταιρίας GlobeScan, που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του BBC.

Ενώ το 56% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η ελευθεροτυπία είναι πολύ σημαντική σε μία ελεύθερη κοινωνία, 40% θεωρεί ότι η κοινωνική αρμονία είναι σημαντικότερη, ακόμη και αν αυτή πλήττει τη δημοσιογραφική αξιοπιστία. «Αν και οι ερωτηθέντες υποστηρίζουν την έννοια της ελευθεροτυπίας, η δυτική άποψη που τη θέλει αναγκαία σε κάθε κοινωνία δικαίου, δεν είναι πάνδημη», εξηγεί ο πρόεδρος της GlobeScan, Νταγκ Μίλερ.

Ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ θεωρούνται εξίσου αξιόπιστα από τους ερωτηθέντες της σφυγμομέτρησης, αν και η συγκέντρωση πολλών μέσων σε ιδιωτικά χέρια, προκαλεί ανησυχία σε πολλά κράτη.

Μεγάλη πλειοψηφία ερωτηθέντων σε Βραζιλία (80%), Μεξικό (76%), ΗΠΑ (74%) και Βρετανία (71%), ανέφεραν ότι η υπερσυγκέντρωση ΜΜΕ στα χέρια λίγων ιδιοκτητών απειλεί την πολιτική ζωή.

Η αξιοπιστία της δημοσιογραφικής έρευνας αμφισβητείται εντονότερα στα κράτη της Δύσης, όπως τη Γερμανία (28%), τη Βρετανία (29%), τις ΗΠΑ (29%) και τη Ρωσία (27%). Στον αντίποδα, τα καλύτερα ποσοστά αξιοπιστίας εξασφάλισαν ΜΜΕ της Νιγηρίας, της Κένυας, της Ινδίας και των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων.

www.kathimerini.gr

Η υποκρισία του «greek dream»

Tου Aλεξη Παπαχελα

Πριν από μερικές εβδομάδες έγραφα για την εξωραϊσμένη ανάμνηση της Ολυμπιακής, που αναβιώνει στον νεοελληνικό εγκέφαλο κάθε φορά που συζητάμε το αναπόφευκτο τέλος της. Ενας καλός, και αγαπημένος, συνάδελφος με πήρε να μου πει ότι το άρθρο ήταν εύστοχο αλλά πως έχανα το δίκιο μου με μία μόνο φράση. Είχα –βλέπετε– κάνει το λάθος να αναφέρω ότι κάποτε πετούσα στην business της Ο.Α. και κάποιος από το πλήρωμα με σήκωσε από τη θέση μου για να κάτσουν γύρω οι συγγενείς του. «Τι το ήθελες εκείνο για την business;», μου είπε ο φίλος και πρόσθεσε «δεν καταλαβαίνεις πώς αντιδρά ο αναγνώστης;».

Ομολογώ πως όχι! Και θεωρώ πως εκεί ακριβώς είναι η ρίζα του κακού, το μικρόβιο του λαϊκισμού που έγινε επιδημία μετά τη μεταπολίτευση. Ζούμε σε μια χώρα που το «greek dream» είναι να βγάλουμε πολλά λεφτά γρήγορα, έστω και παράνομα, να έχουμε οπωσδήποτε πισίνα, να πηγαίνουμε ταξίδια στον Μαυρίκιο και να διακηρύσσουμε τον νεοπλουτισμό μας. Από την άλλη, κάνουμε τον φθόνο μας ή το κόμπλεξ μας... ιδεολογία κατηγορώντας τον διπλανό μας γιατί απέκτησε πισίνα ή γιατί πέταξε business. Δεν ξέρω πώς το έχουμε δει αυτό το ελληνικό όνειρο, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Υπάρχουν μερικές παραδοχές που ισχύουν σε κάθε αναπτυγμένη χώρα. Οτι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, βγάζουν χρήματα, πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους, δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εκβιάσει ή μπει σε μηχανισμούς, και δικαιούνται να ζουν διαφορετικά. Οτι πρέπει να υπάρχουν σχολεία, πρότυπα δημόσια όπως ήταν κάποτε το Πειραματικό και ιδιωτικά, που βγάζουν μια ελίτ γιατί τη χρειάζεται η χώρα. Αυτό το είδε το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δυστυχώς πνίγηκε ως αρχή στον παραλογισμό του τσουνάμι του λαϊκισμού του ’80.

Αν θέλουμε μια σοβιετική κοινωνία όπου οι αεροπορικές εταιρείες θα έχουν μία θέση, τα σχολεία θα είναι όλα δημόσια, οι μισθοί του καθηγητή και της καθαρίστριας οι ίδιοι, είναι μια υπόθεση. Αν θέλουμε μια κοινωνία νεόπλουτων, η οποία θέλει να περνάει καλά η ίδια και να κρατά τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή γιατί τη βολεύει είναι μια άλλη υπόθεση. Είναι άλλωστε αστείο. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι «διανοητές», που έκαναν καριέρα με τον λαϊκισμό είναι οι πρώτοι που έβαλαν τα παιδιά τους από την πίσω πόρτα στα σχολεία της ελίτ, οι πρώτοι που καθιέρωσαν τη «μαγκιά» ως δικαιολογία για την παράβαση κάθε κανόνα και οι πρώτοι που χαίρονται τις παρέες των νεόπλουτων που δημιούργησε η περίοδος του τρίτου δρόμου στη χώρα μας.

Αυτή η υποκρισία κάποια ώρα θα σπάσει. Ισως μάλιστα τα παιδιά αυτής της γενιάς που τροφοδότησε το σαράκι του λαϊκισμού να είναι τα πρώτα που θα θέλουν μια άλλη κοινωνία, γιατί θα έχουν ζήσει δυο τρία χρόνια έξω και θα έχουν πολύ πιο ανοικτά μυαλά.

Μέχρι τότε φοβούμαι ότι θα έχει βάση το ανέκδοτο για τον Ελληνα στην κόλαση. Στην αγγλική ή τη γερμανική εκδοχή της υπάρχει ένας υπάλληλος με μια κουτάλα ο οποίος βαράει στο κεφάλι όποιον πάει να ξεφύγει από το ζουμί που βράζει από κάτω. Στην ελληνική τίποτα. Γιατί; Μα μόλις πάει ένας Ελληνας να ξεφύγει, τον τραβάνε οι άλλοι από κάτω...

Πηγή: http://news.kathimerini.gr

Δημοσιογράφοι.

"Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτού του τόπου (αν όχι το μεγαλύτερο).

Στο δικό μου φτωχό μυαλό ο Δημοσιογράφος θα έπρεπε να αποτελεί τα μάτια και τη φωνή του μέσου πολίτη.

Θα έπρεπε να παρακολουθεί μέρα-νύχτα τα γεγονότα και να ενημερώνει αντικειμενικά, πέρα από οποιοδήποτε χρώμα και πολιτική πεποίθηση, τη κοινή γνώμη.

Θα έπρεπε οι πολιτικοί να τον φοβούνται, να τον αντιμετωπίζουν ως τα αυτιά και τα μάτια του κάθε ένα από εμάς, του κάθε πολίτη, του κάθε ψηφοφόρου. Να ξέρουν ότι οποιαδήποτε "πολιτική λαμογιά" θα φτάσει στο κόσμο ο οποίος θα την κρίνει και θα την τιμωρήσει.

Θα έπρεπε κάθε ρεπορτάζ να έχε ονόματα, ημερομηνίες, γεγονότα και αντικειμενική περιγραφή.

Αντί για όλα αυτά τι συμβαίνει σήμερα;

Ο κάθε Δημοσιογράφος αποτελεί τα μάτια και τη φωνή του συστήματος, του πολιτικού "λαμόγιου". Ο κάθε Δημοσιογράφος αποτελεί τον καλύτερο φίλο της διαφθοράς και του λαμόγιου. Παραποιεί την αλήθεια και τα γεγονότα βάσει τον συμφερόντων των φίλων και συνεργατών του, με απώτερο σκοπό το οικονομικό κέρδος.

Ο ρόλος του Δημοσιογράφου έχει μεταλλαχτεί. Είναι πλέον διπλός.


Από τη μία πλευρά αφουγκράζεται τη κοινή γνώμη (αφού πρώτα ο ίδιος την έχει ταΐσει με εικονικές ειδήσεις)και εν συνεχεία παρέα με τα "αφεντικά" του παρακολουθεί αν το κοινό "μάσησε" ή πρέπει να το επαναφέρουμε με λίγη "εικονική είδηση" επιπλέον στον "σωστό δρόμο"!


Ο Δημοσιογράφος σήμερα πουλάει την είδηση στους θύτες αντί να την χαρίζει στα θύματα για να "σωθούν".


Σίγουρα όλοι οι Δημοσιογράφοι δεν είναι το ίδιο, όπως κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν. Σίγουρα υπάρχουν και δημοσιογράφοι τίμιοι και επαγγελματίες. Όμως εκείνοι δεν μπαίνουν στα σπίτια μας φορώντας ROLEX, εκείνοι δεν φωνάζουν στα παράθυρα ωσάν κομματικοί εκπρόσωποι,εκείνοι δεν σκηνοθετούν τα ρεπορτάζ με soundtraks και δάκρυα, εκείνοι δεν πηγαίνουν στα debate με Μερσεντές και δεν δίνουν στους "συναδέλφους" συνεντεύξεις αντάξιες πρωθυπουργού. Δεν "παίζουν" σε parties και κάθε είδους μοδάτο πανηγυράκι. Δεν προσπαθούν να αποχαυνώσουν τον Έλληνα πολίτη.

Όμως αυτοί μάλλον είναι λίγοι..

ή τους έχουν καλά κρυμμένους..

ή έχουν κρυφτεί μόνοι τους μήπως και κάποια στιγμή βρουν μια καλή δουλειά, ένα καλό "μεροκάματο" δίπλα στους μεγάλους "Εθνοαστέρες Δημοσιογράφους".

Στο δικό μου φτωχό μυαλό όταν μόνοι τους οι δημοσιογράφοι καθαρίσουν τη σαπίλα από τον κλάδο τους, θα είμαστε όλοι μαζί στους δρόμους, μαζί τους.

Αν όχι, θα είμαστε εκεί που οι ίδιοι μας τοποθετούν..στους καναπέδες..δίνοντας την επανάσταση του καναπέ..αυτή τη φορά παρακολουθώντας τους ίδιους τους δημοσιογράφους και όχι αυτούς που κατέγραφαν οι κάμερες τους έως σήμερα για τα ρεπορτάζ τα οποία γεμίζουν το χρόνο μεταξύ των διαφημίσεων της Μερσεντες και της ΒΜW!"


Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το σχόλιο μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο ανέβασε ο ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ με τίτλο " Oι δημοσιογράφοι στους δρόμους χωρίς τη κοινωνία μαζί τους ", καθώς και την άποψη μου για τους Δημοσιογράφους.

"Πρόστιμα σε εταιρίες καυσίμων"

Μετά το πρόστιμο ύψους 48 εκατομμυρίων ευρώ σε επτά γαλακτοβιομηχανίες, τώρα έρχεται η σειρά δύο πολυεθνικών εταιριών καυσίμων.

Η επιτροπή ανταγωνισμού αναμένεται να επιβάλλει πρόστιμο στην εταιρία BP 57 εκατ. ευρώ και στη Shell 50 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με την εισήγηση, οι δύο εταιρίες συνεννοήθηκαν για τον καθορισμό των εκπτώσεων προς τους πρατηριούχους χωρίζοντας την αγορά σε ζώνες επιρροής.

Η ΒΡ και η Shell ελέγχουν το 25% της αγοράς.

Πηγή: www.skai.gr


(!) Συγνώμη που ρωτάω αλλά η επιβολή προστίμων δεν σημαίνει και απόδειξη ενοχής;;



Η απόδειξη ενοχής δεν σημαίνει "στημένες" και "πειραγμένες" τιμές;;

H "στημένες" και "πειραγμένες" τιμές δεν πρέπει να διαμορφωθούν στα "νόμιμα" πλαίσια;;

Συγνώμη που ρωτάω αλλά αν οι τιμές παραμείνουν ίδιες ( "στημένες" και "μαγειρεμένες") προκύπτει κανένα θέμα ΣΥΝΝEΝΟΧΗΣ ;;

Σκληρό πρέσινγκ στους βουλευτές της ΝΔ

Α. ΡΑΒΑΝΟΣ

Ασφυκτική πίεση στους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που αντιδρούν στις προωθούμενες αλλαγές στο Ασφαλιστικό ασκείται τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, τις επόμενες ημέρες θα ενταθεί το στενό μαρκάρισμα υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών με βουλευτές, σε μια προσπάθεια να αποδυναμωθεί πλήρως και η τελευταία φωνή εσωκομματικής κριτικής. Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής φέρεται ενοχλημένος από την κατάσταση που εμφανίζει η Κοινοβουλευτική Ομάδα και ...

.....το πλήρες κέιμενο εδώ.

Πηγή: TO BHMA

(!) Πραγματικά "ΝΕΑ"....ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!

Η αρχή του τέλους της Γης

ΜΑΧΗ ΤΡΑΤΣΑ

"Εικόνες καταστροφής μάς «βομβαρδίζουν» καθημερινά. Ποτάμια που φουσκώνουν απειλητικά και σαρώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους. Λίμνες που στεγνώνουν και αφήνουν άψυχα στον πυθμένα τους σπάνια είδη της υδρόβιας ζωής. Βουνά που καταρρέουν και καταπίνουν ολόκληρους οικισμούς και τους κατοίκους τους. Παγετώνες που λιώνουν και πνίγουν σιγά σιγά τη γη. Η αλλαγή του κλίματος και οι επιπτώσεις της δεν είναι πια μελλοντολογικό σενάριο καταστροφής. Είναι εδώ και συμβαίνει αυτή τη στιγμή."

.....το πλήρες κέιμενο εδώ.

Πηγή: TO BHMA

Ανέκδοτο του Νικήτα Κακλαμάνη

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

«Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;» Αυτή ήταν η αντίδραση διακεκριμένου επιστήμονα σε θέματα περιβάλλοντος όταν του ζητήσαμε να σχολιάσει την πρωτοβουλία του δημάρχου Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνη για τη θεσμοθέτηση της οικολογικής πρωτεύουσας της Ευρώπης κατά τα πρότυπα της πολιτιστικής.

*Ο δήμαρχος Αθηναίων, που θεωρείται ικανός χειριστής στην επικοινωνία, με επιστολή του στους προέδρους της Κομισιόν Ζοσέ Μπαρόζο, και του Ευρωκοινοβουλίου Χανς Πέτερινγκ, και στους 27 δημάρχους των πρωτευουσών της Ε.Ε., εισηγείται την ιδέα του με τον εξής πρόλογο: «Μέσα από τις επιλογές του σήμερα δημιουργούμε τον κόσμο του αύριο».

Είναι δύσκολο να μην μπει κανείς στον πειρασμό να υπενθυμίσει ότι οι «επιλογές του σήμερα» είναι: η Αθήνα-σκουπιδότοπος. Η Αθήνα της υψηλής ατμοσφαιρικής ρύπανσης, της αυξανόμενης συρρίκνωσης των ελεύθερων χώρων. Η Αθήνα των κατειλημμένων πεζοδρομίων, της κυκλοφοριακής κόλασης, της μικρότερης αναλογίας πρασίνου ανά κάτοικο.

Οζον πάνω απ' τα όρια

Αν και θα ήταν άδικο να χρεωθούν στο σημερινό δήμαρχο όλα τα δεινά της Αθήνας (ακόμη και αν η παράταξή του την διευθύνει επί μία εικοσαετία), η απόσταση που την χωρίζει από τις άλλες πρωτεύουσες είναι χαώδης.

*Η Αθήνα έχει τη χειρότερη ποιότητα ατμόσφαιρας. Σύμφωνα με στοιχεία του εργαστηρίου Μετάδοσης Θερμότητας και Περιβαλλοντικής Μηχανικής του ΑΠΘ, η ετήσια μέση τιμή του όζοντος φτάνει τα 110 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο (mg/m3), όταν στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις είναι σαφώς κάτω από 80.

*Πρώτη είναι και στα μικροσωματίδια (ΡΜ10), με 53 mg/m3. Πλην της Ρώμης και του Αμστερνταμ, (40 και 39 mg/m3), οι άλλες πόλεις είναι πολύ πιο κάτω. Εκεί ειδικά που η διαφορά της Αθήνας είναι τεράστια είναι οι ημέρες υπέρβασης των «ορίων ποιότητας» που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτά ξεπερνιούνται σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα για τα ΡΜ10 και μία στις τρεις μέρες για το όζον.

Ο καθηγητής Ν. Μουσιόπουλος, κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, είναι κατηγορηματικός: «Οσο κυκλοφορούν ανενόχλητα στην Αθήνα υπέργηρα πετρελαιοκίνητα οχήματα, οι συγκεντρώσεις εισπνεύσιμων σωματιδίων θα βρίσκονται σε επίπεδα απειλητικά. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν εφαρμόζεται με μεγαλύτερη αυστηρότητα η νομοθεσία για τον έλεγχο καυσαερίων».

*Με 150 χιλιάδες νέα αυτοκίνητα κάθε χρόνο δεν μπορούμε να τρέφουμε προσδοκίες για τη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης:

«Η αναλογία σήμερα στο Λεκανοπέδιο είναι 400 οχήματα ανά 1.000 κατοίκους. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανέρχετα στα 600, άρα, θα ανέβουμε κι άλλο τα επόμενα χρόνια. Με το 55%, όμως, των βασικών αξόνων σε κατάσταση κορεσμού κι αν συνεχιστεί η αδράνεια το 2010 όλη η πόλη θα είναι πρακτικά ακίνητη», λέει ο πρόεδρος της Ενωσης Συγκοινωνιολόγων Γ. Χανδάνος.

Ποδήλατα και Ι.Χ.

Τους Αθηναίους, όμως, το κυκλοφοριακό δεν τους πτοεί. Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος, είναι πρώτοι στη χρήση Ι.Χ., με επτά (!) μετακινήσεις εβδομαδιαίως. Την ίδια στιγμή ο κάτοικος του Λονδίνου και του Αμστερνταμ κινεί το αυτοκίνητό του μόνο τρεις φορές την εβδομάδα.

*Η σύγκριση μπορεί να γίνει ακόμη πιο απογοητευτική: Σε παλαιότερη έρευνα του συγκοινωνιολόγου-πολεοδόμου Θ. Βλαστού, αν. καθηγητή στο ΕΜΠ, εξετάζεται και το ποσοστό λεωφορειοδρόμων σε σχέση με το συνολικό μήκος του δικτύου λεωφορείων.

Στο Βερολίνο ανέρχεται στο 7,60%, στη Ρώμη στο 5,40%, ενώ στην ταλαίπωρη Αθήνα φτάνει το 0,30%.

*Εκτός από ένα άρτιο δίκτυο Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ο Γ. Χανδάνος προτείνει «πριμοδότηση και ενίσχυση των εναλλακτικών μετακινήσεων». Πού να μείνει, όμως, χώρος για ποδήλατο και πεζή μετακίνηση όταν στην περιοχή του δακτυλίου υπάρχουν 30 με 35 χιλιάδες παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα!

«Η παρουσία του ποδηλάτου είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο ποιότητας για το αστικό περιβάλλον», μας λέει ο Θ. Βλαστός, ο οποίος από το 2003 έχει εκπονήσει μελέτη -που παραμένει αναξιοποίητη- για την ένταξη του ποδηλάτου σε 13 δήμους, έπειτα από ανάθεση του υπουργείου Μεταφορών: «Η Αθήνα δεν επωφελήθηκε της ευκαιρίας, προφανώς διστάζοντας να αφαιρέσει άσφαλτο από το αυτοκίνητο».

*Τι γίνεται αλλού; «Στο Παρίσι χάρη στην αποφασιστική πολιτική του δήμου κατασκευάστηκαν για τους ποδηλάτες 33 χλμ. αποκλειστικής υποδομής και διαμορφώθηκαν 314 χιλ. για τη συνύπαρξή τους με άλλα μέσα. Μέχρι το 2010 εξαγγέλθηκε η κατασκευή άλλων 300 χλμ. Η Γαλλία έχει να επιδείξει ακόμη προχωρημένες πολιτικές αυτόματης ενοικίασης ποδηλάτων μέσω ηλεκτρονικών καρτών».

Τα χαμένα πάρκα

Στην Κοπεγχάγη η χρήση του ποδηλάτου για τις μετακινήσεις αγγίζει το 34% (μεγαλύτερο και από το ποσοστό χρήσης της δημόσιας συγκοινωνίας στην Αθήνα).

*Αναπόφευκτη είναι και η σύγκριση στα τετραγωνικά πρασίνου που αναλογούν σε κάθε κάτοικο. Πρώτο είναι το Αμστερνταμ με 27 τ.μ. και τελευταία η Αθήνα με 2,5, η οποία με το πέρασμα των χρόνων χάνει συνεχώς πράσινο: Το 1940 αντιστοιχούσαν 12 τ.μ. ανά κάτοικο, το 1965 6 τ.μ. και το 1977 μόλις 4 τ.μ.!

Λογικό, λοιπόν, οι κάτοικοι αυτής της πόλης να μάχονται για το αυτονόητο: «Χρειάστηκαν 30 χρόνια διεκδίκησης των κατοίκων για τη δημιουργία του Πάρκου ΚΑΠΑΨ (Αμπελόκηποι) και του Πάρκου Λαγουμιτζή (Ν. Κόσμος), ενώ άλλοι αγώνες δεν απέδωσαν (Κτήμα Θων). Οι πλατείες καταστρέφονται από υπόγεια γκαράζ και οι λόφοι είναι εγκαταλειμμένοι. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή, το Πεδίον Αρεως, το πράσινο στον Ελαιώνα δεν είναι στις προτεραιότητες του δήμου.

»Πολλοί χαρακτηρισμένοι χώροι πράσινου παραδίδονται για χτίσιμο. Με τέτοια πολιτική, είναι θράσος η πρόταση του δημάρχου για "Οικολογική Πρωτεύουσα της Ευρώπης"», σχολιάζει ο Η. Γιαννίρης, πολεοδόμος και συντονιστής του Παρατηρητηρίου Ελεύθερων Χώρων.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 02/12/2007

Ελληνες με προνόμια Ευρωπαίων

Του ΤΑΣΟΥ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ

Μπορεί η σύγκλιση μισθών και συντάξεων με τον μέσο όρο στην Ε.Ε. να αποτελεί ζητούμενο για τους περισσότερους Ελληνες, όμως όχι για όλους. Οι βουλευτές μας, για παράδειγμα, δεν απέχουν από τα δεδομένα των ευρωπαίων συναδέλφων τους:

* Οι αμοιβές τους κυμαίνονται περίπου στον μέσο όρο μισθών στα κοινοβούλια των χωρών της Ε.Ε. Μάλιστα, μόνο οι έλληνες εθνοπατέρες και οι συνάδελφοί τους σε Αυστρία, Ισπανία και Πορτογαλία μισθοδοτούνται επί 14 μήνες, ενώ οι υπόλοιποι για 12.

* Οσον αφορά το ασφαλιστικό τους, μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 1.400 ευρώ ύστερα από μία θητεία, το ύψος της σύνταξης ανέρχεται στο 80% του μισθού (από τα υψηλότερα ποσοστά), ενώ υπάρχει δυνατότητα παράλληλης σύνταξης, από άλλη εργασία.

* ΓΑΛΛΙΑ: Συνταξιοδοτικό δικαίωμα θεμελιώνεται στα 60 χρόνια, αλλά μειωμένη σύνταξη μπορεί να πάρει ο βουλευτής από τα 55. Η ανώτατη σύνταξη ανέρχεται σήμερα στα 6.190 ευρώ για 22,5 χρόνια ασφάλισης, ενώ η διακύμανση των ποσών γίνεται με βάση τις εισφορές που έχουν καταβληθεί, οι οποίες είναι αυξημένες για τα 15 πρώτα χρόνια. Υπάρχει, επίσης, δυνατότητα παράλληλης σύνταξης από άλλη επαγγελματική δραστηριότητα. Ο μεικτός μισθός είναι 6.952 ευρώ.

* ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Οι βουλευτές έχουν το δικαίωμα επιλογής μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης. Πλήρης σύνταξη χορηγείται στα 65 χρόνια, ή στα 60 σε όσους συμπλήρωσαν 20 χρόνια θητείας. Ο βουλευτής μπορεί να παίρνει και παράλληλη σύνταξη, αλλά με αντίστοιχη μείωση της βουλευτικής.

Το ύψος μιας πλήρους σύνταξης (26 χρόνια θητείας) ανέρχεται περίπου στα 4.647 ευρώ και αντιστοιχεί στο 65% του τελευταίου μισθού, ο οποίος φθάνει τα 7.121 ευρώ.

* ΙΤΑΛΙΑ: Σύνταξη στα 65 με πλαφόν (για 15 έτη) τα 6.000 ευρώ, ποσό που αντιπροσωπεύει το 60% του μισθού τους.

Σήμερα επιτρέπεται να παίρνουν περισσότερες από μία συντάξεις, αλλά από τη νέα Βουλή οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν θα μπορούν να παίρνουν παράλληλη σύνταξη.

Με 5 χρόνια θητείας, οι ιταλοί βουλευτές μπορούν να πάρουν το 20% της σύνταξης.

Οι μεικτές τους αποδοχές ανέρχονται σε 12.400 ευρώ.

**ΓΕΡΜΑΝΙΑ: «Σπαρτιάτες» αποδεικνύονται οι Γερμανοί, καθώς έχουν υποστεί μεγάλες περικοπές την τελευταία δεκαετία. Το όριο συνταξιοδότησης είναι τα 65 χρόνια, με ελάχιστο χρόνο τις δύο θητείες.

Οποιος έχει λιγότερα χρόνια μπορεί να πάρει εφάπαξ αποζημίωση. Σήμερα οι βουλευτές δικαιούνται (με 12 χρόνια) 2.380 ευρώ, τα οποία αντιπροσωπεύουν μόλις το 34% του μισθού τους. Δικαιούνται, επίσης, υπό όρους παράλληλη σύνταξη. Ο μισθός τους ανέρχεται σε 7.000 ευρώ (επί 12 μήνες κι όχι 14).

* ΣΟΥΗΔΙΑ: Οριο συνταξιοδότησης είναι το 65ο έτος και ελάχιστος χρόνος η 4ετία, οπότε ο βουλευτής παίρνει μηνιαία αποζημίωση για ένα χρόνο ίση με το 80% του μισθού του. Για υπηρεσίες 6-8 χρόνων, πληρώνεται για δύο χρόνια: τον πρώτο με 80% και το δεύτερο με 67% του μισθού.

Η ανώτατη σύνταξη (για 12 χρόνια) είναι 1.612 ευρώ, ενώ υπάρχει δικαίωμα παράλληλης σύνταξης, η οποία, όμως, πάνω από ένα ποσό συμψηφίζεται με τη βουλευτική. Ο μηνιαίος μισθός του βουλευτή ανέρχεται σε 5.677 ευρώ.

tsakir@enet.gr

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 02/12/2007