Tου Aλεξη Παπαχελα
Υπάρχουν ορισμένα συμπεράσματα τα οποία προκύπτουν από την υπόθεση Μαγγίνα και που σχετίζονται με την ποιότητα της πολιτικής και δημοσιογραφικής μας ζωής.
1. Τα στάνταρντ της δημόσιας συμπεριφοράς έχουν εκπέσει σε σημείο που ενεργοί πολιτικοί χρησιμοποιούν το επιχείρημα «μα και ο διπλανός μου παραβιάζει κατάφωρα τον νόμο». Ζούμε δηλαδή σε μια κοινωνία που όλα επιτρέπονται μια και τίποτα δεν απαγορεύεται στην πράξη. Ο ακραίος φοιτητής σταματά με τσαμπουκά την εκλογή αντιπρύτανη στο Πάντειο, ο θρασύς οδηγός μηχανής τρέχει στο πεζοδρόμιο για να κόψει δρόμο και ο υπουργός διατείνεται ότι δεν έχει αυθαίρετο, απλά κάνει ό,τι κάνουν όλοι.
2. Στη νεοελληνική κοινωνία επιβραβεύεται ο «μάγκας πολιτικός» που κάνει τη λαδιά αλλά μπορεί και τη συγκαλύπτει. Είναι εντυπωσιακό πως στις ιδιωτικές συζητήσεις στα δημοσιογραφικά γραφεία λίγοι είπαν «απαράδεκτο να κτίσει με άδεια αναψυκτηρίου» ενώ οι περισσότεροι μέμφθηκαν τον κ. Μαγγίνα γιατί «δεν είχε καταφέρει να ρυθμίσει (δηλαδή να συγκαλύψει) τις όποιες παρανομίες του».
Αρα ο επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που καταφέρνει, με όποια μέσα επιλέγει, να σιγήσει τον αντιπολιτευτικό Τύπο, να εξασφαλίσει την ομερτά στελεχών της αντιπολίτευσης και να συγκαλύψει πλήρως τις δικές του ανομίες. Αν μάλιστα διαθέτει και μια μοναδική αίσθηση ασυλίας, μπορεί και να εμφανισθεί ως αρχάγγελος της πολεοδομικής κάθαρσης...
3. Τα στάνταρντ έχουν πέσει εδώ και χρόνια στον δημοσιογραφικό μας βίο γεννώντας το ερώτημα «αντέχουμε οι κρίνοντες στον πήχυ που βάζουμε στους κρινόμενους;». Δεν μιλάμε μόνο για πολεοδομικές αταξίες ή κάποια ανασφάλιστη Φιλιππινέζα. Μιλάμε για εκείνους που δεν πληρώνουν ΟΤΕ ή ΙΚΑ, εκείνους που εκβιάζουν για να πάρουν χορηγίες κ.λπ., κ.λπ. Ασφαλώς δεν είναι το ίδιο ο εκλεγμένος πολιτικός και ο δημοσιογράφος, αλλά κάποια στιγμή σε βγάζει από τα ρούχα σου το ύφος τιμητή στο πρόσωπο ανθρώπων που περνάνε μακριά από εκκλησίες μήπως και πέσει καμιά κεραμίδα στο... κεφάλι τους.
4. Το επεισόδιο Μαγγίνα, και παλαιότερα το άσχετο αλλά διδακτικό επεισόδιο Γιαννάκου, έχει δυστυχώς αναδείξει σε πετυχημένο το μοντέλο του μπον βιβέρ της πολιτικής. Ποιος τρελός θα επιχειρήσει να μπει στη φωτιά για να λύσει το ασφαλιστικό ή να κάνει κάτι στην Παιδεία; Θα γνωρίζει πολύ καλά ότι, μόλις τα βάλει με ισχυρές συντεχνίες, θα τον ξετινάξουν, από την προσωπική του ζωή έως την τελευταία του συναλλαγή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως πολλοί, ικανότατοι άνθρωποι αρνούνται ευγενικά όταν ο Κώστας Σημίτης παλαιότερα ή ο νυν πρωθυπουργός τώρα τους ζητούν να αναλάβουν κάποια δημόσια θέση. «Θα κάνω ό,τι θέλει ο πρόεδρος, να βοηθήσω όσο μπορώ αλλά μην με μπλέξετε», είναι η στερεότυπη απάντηση που ακούνε διαχρονικά οι ένοικοι του Μαξίμου.
5. Ολα αυτά συνθέτουν ένα φαύλο κύκλο. Οταν έχεις μια βαθιά διεφθαρμένη χώρα με χαλαρά ήθη και έθιμα από πάνω μέχρι κάτω, «λίγους» πολιτικούς που πάνε με τα ήθη της εποχής, ένα άναρχο και εν μέρει διεφθαρμένο τοπίο ΜΜΕ, αναρωτιέσαι αν αυτή η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου