Δημοσιογράφοι.

"Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτού του τόπου (αν όχι το μεγαλύτερο).

Στο δικό μου φτωχό μυαλό ο Δημοσιογράφος θα έπρεπε να αποτελεί τα μάτια και τη φωνή του μέσου πολίτη.

Θα έπρεπε να παρακολουθεί μέρα-νύχτα τα γεγονότα και να ενημερώνει αντικειμενικά, πέρα από οποιοδήποτε χρώμα και πολιτική πεποίθηση, τη κοινή γνώμη.

Θα έπρεπε οι πολιτικοί να τον φοβούνται, να τον αντιμετωπίζουν ως τα αυτιά και τα μάτια του κάθε ένα από εμάς, του κάθε πολίτη, του κάθε ψηφοφόρου. Να ξέρουν ότι οποιαδήποτε "πολιτική λαμογιά" θα φτάσει στο κόσμο ο οποίος θα την κρίνει και θα την τιμωρήσει.

Θα έπρεπε κάθε ρεπορτάζ να έχε ονόματα, ημερομηνίες, γεγονότα και αντικειμενική περιγραφή.

Αντί για όλα αυτά τι συμβαίνει σήμερα;

Ο κάθε Δημοσιογράφος αποτελεί τα μάτια και τη φωνή του συστήματος, του πολιτικού "λαμόγιου". Ο κάθε Δημοσιογράφος αποτελεί τον καλύτερο φίλο της διαφθοράς και του λαμόγιου. Παραποιεί την αλήθεια και τα γεγονότα βάσει τον συμφερόντων των φίλων και συνεργατών του, με απώτερο σκοπό το οικονομικό κέρδος.

Ο ρόλος του Δημοσιογράφου έχει μεταλλαχτεί. Είναι πλέον διπλός.


Από τη μία πλευρά αφουγκράζεται τη κοινή γνώμη (αφού πρώτα ο ίδιος την έχει ταΐσει με εικονικές ειδήσεις)και εν συνεχεία παρέα με τα "αφεντικά" του παρακολουθεί αν το κοινό "μάσησε" ή πρέπει να το επαναφέρουμε με λίγη "εικονική είδηση" επιπλέον στον "σωστό δρόμο"!


Ο Δημοσιογράφος σήμερα πουλάει την είδηση στους θύτες αντί να την χαρίζει στα θύματα για να "σωθούν".


Σίγουρα όλοι οι Δημοσιογράφοι δεν είναι το ίδιο, όπως κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν. Σίγουρα υπάρχουν και δημοσιογράφοι τίμιοι και επαγγελματίες. Όμως εκείνοι δεν μπαίνουν στα σπίτια μας φορώντας ROLEX, εκείνοι δεν φωνάζουν στα παράθυρα ωσάν κομματικοί εκπρόσωποι,εκείνοι δεν σκηνοθετούν τα ρεπορτάζ με soundtraks και δάκρυα, εκείνοι δεν πηγαίνουν στα debate με Μερσεντές και δεν δίνουν στους "συναδέλφους" συνεντεύξεις αντάξιες πρωθυπουργού. Δεν "παίζουν" σε parties και κάθε είδους μοδάτο πανηγυράκι. Δεν προσπαθούν να αποχαυνώσουν τον Έλληνα πολίτη.

Όμως αυτοί μάλλον είναι λίγοι..

ή τους έχουν καλά κρυμμένους..

ή έχουν κρυφτεί μόνοι τους μήπως και κάποια στιγμή βρουν μια καλή δουλειά, ένα καλό "μεροκάματο" δίπλα στους μεγάλους "Εθνοαστέρες Δημοσιογράφους".

Στο δικό μου φτωχό μυαλό όταν μόνοι τους οι δημοσιογράφοι καθαρίσουν τη σαπίλα από τον κλάδο τους, θα είμαστε όλοι μαζί στους δρόμους, μαζί τους.

Αν όχι, θα είμαστε εκεί που οι ίδιοι μας τοποθετούν..στους καναπέδες..δίνοντας την επανάσταση του καναπέ..αυτή τη φορά παρακολουθώντας τους ίδιους τους δημοσιογράφους και όχι αυτούς που κατέγραφαν οι κάμερες τους έως σήμερα για τα ρεπορτάζ τα οποία γεμίζουν το χρόνο μεταξύ των διαφημίσεων της Μερσεντες και της ΒΜW!"


Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το σχόλιο μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο ανέβασε ο ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ με τίτλο " Oι δημοσιογράφοι στους δρόμους χωρίς τη κοινωνία μαζί τους ", καθώς και την άποψη μου για τους Δημοσιογράφους.