Η νόσος της δημοσιότητας

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ψυχοτρόπο; Αναβολικό; Ναρκωτικό; Ποιος χαρακτηρισμός ταιριάζει αλήθεια στη δημοσιότητα, αν κρίνουμε από τα βαριά συμπτώματα που εμφανίζουν όσοι τη γεύονται σε μεγάλες ποσότητες και κυρίως από τα αθεράπευτα συμπτώματα εκείνων που, για να την ξαναγευτούν, χορογραφούν τον ίδιο τους τον αυτοεξευτελισμό; Ναι, καμιά αντίρρηση, όλοι μας θέλουμε να αφήσουμε ένα σημαδάκι πάνω στην άμμο του χρόνου. Και όλοι μας, ποιος λίγο - ποιος πολύ, θέλουμε να συζητούν το όνομά μας. Αλλά να το συζητούν για να το παινέψουν ή έστω και για να το κρίνουν επειδή κάτι σοβαρό δοκιμάσαμε να κάνουμε και απλώς αστοχήσαμε ή δεν πετύχαμε όσο όριζαν οι επιθυμίες μας. Μια τέτοια επιθυμία θα τη θεωρούσαν ανθρώπινη και λογική και οι ψυχαναλυτές μας και οι εξομολογητές μας, αν είχαμε. Αλλά τον πόθο «να γίνεις θέμα» και να σε κουβεντιάσουν ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει την αυτογελοιοποίησή σου, όχι, κανένας δεν θα τον έβρισκε φυσικό.

Και όμως. Αυτή κατάντησε να είναι η καινούργια μας φυσικότητα. Η γυάλινη. Ενα σωρό άνθρωποι, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», «γνωστοί επαγγελματίες» και αργόσχολοι, «λοιποί πολίτες» ή αυτοθαυμαζόμενα μέλη μιας κάποιας ελίτ, «ώριμοι» και «ανώριμοι», δείχνουν να έχουν προσβληθεί από τον ιό της αναγνωρισιμότητας, να πάσχουν από τη νόσο της δημοσιότητας. Παντρεύονται – και ο γάμος τους γίνεται με είκοσι κάμερες παρούσες, σε απευθείας σύνδεση με τα ιδιωτικά κανάλια, που δεν λένε ποτέ όχι σε τέτοιου είδους θέματα. Χωρίζουν – και πάλι με τις κάμερες μπροστά, όχι απλώς για να καταγράφουν τα κωμικοτραγικά γεγονότα αλλά κατ’ ουσίαν να υπαγορεύουν το σενάριό τους και να τα σκηνοθετούν. Ξανασμίγουν – ιδού και πάλι οι κάμερες, να απαθανατίζουν ένα παντελώς αδιάφορο συμβάν και να το παρουσιάζουν σαν συγκλονιστικό. Τσακώνονται, μαλλιοτραβιούνται, κοπανιούνται – πάντοτε με τους ειδικευμένους ρεπόρτερ σε απόσταση αναπνοής και καταγραφής· και αν τύχει να μην είναι μπροστά, ε, οι παθόντες τις περιμένουν, αφήνοντας τα αίματα να τρέχουν, ώστε να υπάρχουν τα πειστήρια της βίας και του δράματος.

Αλλά ποιο είναι το πραγματικό δράμα, αν όχι το σύνδρομο στέρησης που κατακυριεύει όσους είναι πεπεισμένοι αφενός πως ο κόσμος όλος έχει κέντρο τη μεγαλειότητά τους, αφετέρου πως η ζωή τους έξω από το γυαλί είναι όχι απλώς ασήμαντη και άδεια, αλλά απολύτως ανύπαρκτη; Οι αμέτρητες εκπομπές αβάσταχτης ελαφρότητας κανιβαλίζουν ώρες ολόκληρες. Τροφή δεν τους λείπει ποτέ. Γιατί πληθαίνουν συνεχώς όσοι προσφέρουν οικειοθελώς τα αισθήματά τους, τα κλάματά τους, τα δράματά τους, για να ’χει το θεριό να καταβροχθίζει.

http://news.kathimerini.gr