Tης Tασουλας Καραϊσκακη Προχθές, σε δημοσκόπηση που διενήργησε διεθνής διαδικτυακή υπηρεσία ταξιδιωτικών συμβούλων (TripAdvisors) με έξι εκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες και 25 εκατ. «επισκέψεις» το μήνα, η Ρόδος ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος τουριστικός προορισμός στην Ευρώπη (και ο πέμπτος στον κόσμο). Από τις εκατοντάδες επιστολές τουριστών που κατακλύζουν την ιστοσελίδα, εξάγει κανείς εύκολα τα γνωστά στερεότυπα.
Υπέροχη η Ρόδος και τα άλλα νησιά (τι θέλει ένας τουρίστας για να ικανοποιηθεί σε ένα αδιαμφισβήτητα όμορφο νησί; Χαμόγελο, εξυπηρέτηση, καλό φαγητό και... νυχτερινή ζωή), κουραστική και υπερεκτιμημένη η Αθήνα. Η Αθήνα χρόνια πολλά τώρα αδυνατεί να συγκρατήσει τουρίστες, να αποβάλει τη «ρετσινιά» της «σκάλας» για το Αρχιπέλαγος.
Γιατί είναι, για δεκαετίες, μια πόλη αφρόντιστη, ξέφραγκη. Τον τίτλο της πρώτης τουριστικής χώρας στην Ευρώπη κέρδισε η Ιταλία (στη λίστα με τους 20 δημοφιλέστερους προορισμούς συγκαταλέγονται επτά πόλεις της) που, αιώνες τώρα, προστατεύει και συντηρεί ακατάπαυστα το αστικό –και φυσικό– τοπίο της. Οποιος διαθέτει, «πουλάει». Εμείς, πλην Παρθενώνος, Πλάκας, Θησείου, Σουνίου και Αρχαιολογικού Μουσείου, τι έχουμε να «πουλήσουμε»; Σουβενίρ και κωμικές ανιμασιόν; «Από το τίποτα δεν βγαίνει τίποτα», λέει ο Ληρ. Η Αθήνα απωθεί τους τουρίστες όχι για ηθικοπλαστικούς λόγους (δεν έχει ορεινό αέρα για αναζωογόνηση, καθαρούς ορίζοντες για ψυχικές ανατάσεις και εκπαιδευτικές «διαδρομές» για την ανελλιπή αγωγή του πολίτη), αλλά γιατί δεν είναι φιλική ούτε στους κατοίκους της.
Είναι βασανιστική για τον πεζό, βρώμικη, πνιγμένη στην κίνηση, χαώδης, θορυβώδης, με αγχωμένους, σκυθρωπούς κατοίκους. Μια απέραντη και ασυνάρτητη τσιμεντούπολη, με κατακερματισμένο ιστορικό κέντρο. Σχεδόν αδύνατη η περιδιάβασή του (στενά κατειλημμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα οχήματα, μηχανάκια να περνούν «βολίδα»). Κακοσυντηρημένοι αρχαιολογικοί χώροι, ορισμένοι (ο χωματόδρομος μεταξύ Αρείου Πάγου και Αρχαίας Αγοράς, η Ακαδημία Πλάτωνος) στέκι του περιθωρίου. Νεοκλασικά που καταρρέουν, μόνιμοι σκουπιδότοποι. Το ολυμπιακό λουστράρισμα φθάρηκε.
Τα έργα δεν τέλειωσαν. Οι υψηλού μορφωτικού επιπέδου τουρίστες πόλεων βλέπουν τη βανδαλισμένη πινακίδα του Αρχαιολογικού Μουσείου, το ρυπαρό τσιμέντο –επικίνδυνο κατά τον συνωστισμό– στο πάρκινγκ της Ακρόπολης, την εξάτμιση-φουγάρο του μικρού τρένου για το γύρο του ιστορικού κέντρου, και φεύγουν με ένα κενό στο στομάχι για τα μικρά και τα μεγάλα που καταστρέφουν ό,τι οδυνηρά, κοπιαστικά «χτίστηκε». Πολιτική για τον τουρισμό δεν σημαίνει μόνο διαφημίσεις στο εξωτερικό.
Αλλά και απομάκρυνση, με χειρουργική σχολαστικότητα, όσων καλύπτουν το σποραδικό κάλλος της κακοφορμισμένης, αλλά πάντα μαγικής πολιτείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου