Tου Aλεξη Παπαχελα
Τελευταία ακούω όλο και συχνότερα την ίδια μονότονη φράση: «Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα γιατί βασικά είμαστε μια αριστερή χώρα». Παλιότερα νόμιζα πως ήταν η πρόφαση που αναζητούσαν οι πολιτικοί μας όταν, είτε από έλλειψη πολιτικού θάρρους είτε από αδυναμία σχεδιασμού, δεν ήθελαν να τολμήσουν τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις». Με τον καιρό κατάλαβα πως είναι μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κυβερνώντος κόμματος. Ο εφιάλτης ενός νεκρού διαδηλωτή ή μιας μαζικής διαδήλωσης προκαλεί ρίγη σε στελέχη του.
Η αλήθεια είναι πως μετά τη δικτατορία μπορεί να καταργήθηκε το μονοπώλιο των σπίρτων ή του άλατος αλλά επιβλήθηκε το μονοπώλιο μιας «αριστερής» άποψης στο κρίσιμο πεδίο των ιδεών και αξιών. Οτιδήποτε φιλελεύθερο, συντηρητικό ή διαφορετικό λοιδωρήθηκε και ταυτίσθηκε με την αντίδραση. Γι’ αυτό και βλέπουμε τα πιο απίθανα φαινόμενα, που προδίδουν αδικαιολόγητες ενοχές από τους σημερινούς εκπροσώπους της: οι πολιτικοί της να διαφημίζουν κουλτουριάρικα ψευτοαριστερά βιβλία, οι εκπρόσωποί της να κάνουν συνεχή ευχέλαια για να εξορκίσουν τις παλαιές αμαρτίες της Δεξιάς τραγουδώντας τη «Ρωμιοσύνη» στις 17 Νοεμβρίου.
Εν τω μεταξύ ό,τι πιο οπισθοδρομικό οχυρώθηκε πίσω από τον μπαμπούλα των ψευτοαριστερών αξιών: ο συνδικαλιστής καλύπτει τον άχρηστο υπάλληλο στο όνομα του «δίκαιου», ο υπάλληλος κλέβει «γιατί κλέβουν και οι πάνω», ο αιώνιος φοιτητής θέλει να περνάει τα μαθήματα στο όνομα της «δημοκρατικής παράταξης».
Από το μεγάλο αξιακό μας μπέρδεμα φτάσαμε στο σημείο να έχουμε το μοντέλο του Νεοέλληνα που έχει δύο κομμάτια του εγκεφάλου του, τα οποία προφανώς δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Το ένα ονειρεύεται «αριστερά», μια χώρα που οι περισσότεροι θα καθόμαστε πίσω από κάποιο γκισέ, θα πίνουμε φραπέ και θα πληρωνόμαστε όλοι το ίδιο χωρίς διακρίσεις... Το άλλο ονειρεύεται «δεξιά», πώς θα αποκτήσει την X5, πώς θα μάθει κανένα «καλό χαρτί» και θα αποκτήσει εξοχικό στην Πάρο. Με άλλα λόγια ονειρευόμαστε ένα ανανεωμένο σοβιετικό μοντέλο, μόνο που αντί για LADA θα έχουμε ΒΜW και αντί για ντάτσα, μεζονέτα.
Η επικρατούσα λογική, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, είναι πως δύσκολα μπορείς να «σπάσεις αβγά» σε αυτή τη χώρα. Τι κάνεις λοιπόν; Αφήνεις το δημόσιο πανεπιστήμιο να «σαπίσει» και σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια να ανοίξουν. Αλλάζεις σιγά-σιγά το επιχειρηματικό τοπίο με φορολογικά και άλλα κίνητρα και προσεύχεσαι ότι κάποτε θα πάρει μπρος το δαιμόνιο του Ελληνα. Ψιλορυθμίζεις το ασφαλιστικό και κάνεις τον σταυρό σου να μην ξεσπάσει σάλος. Τα άλλα, τα «μεγάλα» τα αφήνεις για μετά... Με άλλα λόγια κατεβάζεις τα ρολά των μεταρρυθμίσεων, πας στο ρελαντί με την ελπίδα ότι ο αυτόματος πιλότος θα σε βγάλει κάπου. Κατανοητό. Αρκεί να δεχθούμε δύο αναμφισβήτητες αλήθειες: πρώτον, ότι δεν είμαστε «αριστερή» αλλά απλά βολεμένη χώρα. Δεύτερον, ότι όταν το σύστημα αυτό «φρακάρει» για τα καλά (πράγμα όχι απίθανο), δεν θα υπάρχει άλλη αξιόπιστη πρόταση και όπως είναι φυσικό μια μεγάλη μάζα θα θέλει να πάει πιο «αριστερά», δηλαδή στο βέβαιο τέλμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου