Επεισόδιο 6ο : Το Μαγαζί

Ενώ πριν λίγες μέρες, το να βρίσκεται ανάμεσα σε Ρ20 να τον πασπατεύουν και να του βγάζουν τα ρούχα, ήταν παράδεισος...

...απόψε τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευχάριστα! Η τσατσά ιδρωμένη και με ανάσα που ξέρναγε κάπνα και ουίσκι, αρπάζει τον φυλακισμένο στο νέο του κορμί φίλο μας (ωραίο κορμί ομολογουμένως) και τον/την σύρει σε έναν μαύρο διάδρομο. Αριστερά του έβλεπε πόρτες, συνέχεια πόρτες...κάποια από αυτές ίσως να έδινε τέλος στα βάσανά του..ίσως όμως και όχι.

"Σε παρακαλώ, σταμάτα που με πας? Πήγαινε πιο αργά τουλάχιστον...μου πέφτει το γαμοπαντελόνι...δεν μπορώ να περπατήσω γρήγορα. Περίμενε..."

"Προχώρα μωρή...ακόμα ντεν ήρτε και κωλοβαράει....τί είναι το άλλο κορίτια? χαζές να περιμένουν εσένα??? Προχώρα είπα και βγάλε αμάν αυτά τα shoes...από ποιόν τα πήρες....άκου εκεί αντρικά παπούτσια??

Η "φίλος" μας πραγματικά κατέβαλε απίστευτες προσπάθειες να προλάβει την τσατσά η οποία κινούνταν στον διάδρομο λες και κάποιος την κυνηγούσε. Τα ρούχα του αποτελούσαν τα μοναδικά απομεινάρια της ζωής του πρίν το ληγμένο Red Bull. Τα ρούχα της καθημερινότητάς του, τώρα αποτελούσαν βάρος...Το παντελόνι του τώρα πια έπεφτε συνέχεια...έπρεπε συνεχώς να το κρατάει για να μην φτάσει στα υπέροχα...(εε συγνώμη)...στα γόνατά του (βλέπεις η μέση του τώρα πια είχε αλλάξει..ήταν πια...λεπτή...λεία..).
Τα παπούτσια τον/την κρατούσαν πίσω (μας πώς θα μπορούσαν αυτά τα ντελικάτα ποδαράκια να περπατήσουν με 45 νούμερο Timberland μποτάκι? Αδύνατο φυσικά).

Όσο για το πουκάμισο..ανεβοκατέβαινε αισθησιακά στους ρυθμούς των άγαρμπον και απελπισμένων βημάτων του/της..

"Σταμάτα επιτέλους...σταμάτα δεν μπορώ να συνεχίσω.ΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΣ?"

Καμία απάντηση...οι φωνές του/της πνίγονταν μέσα σε έναν μαύρο διάδρομο..έναν διάδρομο ατελείωτο..ένα διάδρομο πνιγμένο στη κάπνα και σε ένα υπόκωφο βουητό..ένα βουητό σαν...σαν...σαν μουσική...ΜΟΥΣΙΚΗ??

Ξαφνικά η Svetlana ανοίγει μία από τις πόρτες.

"Έλα προχώρα....ντεν τα φάμε όλη τη βραντιά εντό..άντε μπες και βγάλε αυτά τα παλιόρουχα..θα σου φέρω έγκο ρούχα...τελείωνε μωρή!"

Η πόρτα έκλεισε απότομα..ο υπόκωφος ήχος σταμάτησε όχι όμως και ο εφιάλτης.

"Να γδυθώ?? Γιατί να γδυθώ?? Μα...μα τί γίνεται εδώ..τί είναι όλοι αυτοί οι καθρέφτες? ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η Μ******Α ΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ?"

Όλα αυτά τα ερωτήματα ήταν η μοναδική του/της παρέα μέσα σε αυτό το βρώμικο δωμάτιο...ίσως και η πιο ευχάριστη παρέα μέχρι τη στιγμή που η τεράστια Svelana έκανε πάλι την εμφάνισή της.



"Ακόμα έτσι είσαι μωρή....βγάλτα τα παλιόρουχαααα..."



Με μία απότομη λυσσασμένη κίνηση το πανάκριβο GANT πουκάμισο ερωτοτροπούσε σκισμένο με το βρωμερό δάπεδο, αφήνοντας ελεύθερα τα ....καλύτερα σημεία της σωματικής μετάλλαξης του/της φίλου μας. Εκείνος/νη με μία αυθόρμητη κίνηση τα κάλυψε όλο ντροπή. Όσο και να προσπαθούσε όμως οι καθρέφτες γύρω του ήταν αχόρταγοι...αναπαρήγαγαν παντού αυτό το καταπληκτ...συγνώμη...θλιβερό θέαμα.

Το παντελόνι και τα παπούτσια δεν άργησαν να φύγουν καθώς δεν άνηκαν πια σε αυτό το σωματότυπο..από το οποίο εδώ και ώρες κρέμονταν με δυσκολία..


"ΕΛΑ ΕΛΑ ντεν τέλω ντροπές...ΕΛΑ ΕΛΑ φόρα αυτό και τελείωνε η ΣΩΛΗΝΑ περιμένει....ντεν ακούς τη μουσική...ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΒΓΑΙΝΕΙΣ".....



συνεχίζει η Ενεσούλα.