Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Ας πάψουμε να παραπονιόμαστε. Αν δεν μας άρεσε η κοινωνία όπου ζούμε, θα φροντίζαμε –αργά, μεθοδικά– να την αλλάξουμε. Αλλά δεν θέλουμε να την αλλάξουμε. Εχουμε βολευτεί μέσα στο ελληνικής κοπής κοινωνικό νεφέλωμα όπου «επιτρεπτό είναι ό,τι μας εξυπηρετεί». Και ενώ καταδικάζουμε τα κακώς κείμενα (δηλαδή όσα θίγουν τα προσωπικά μας συμφέροντα ή πάλι δεν θίγουν κανένα μας συμφέρον αλλά μας κινούν το ενδιαφέρον) δεν κάνουμε τίποτα για να τροποποιήσουμε αυτό το ιδιότυπο είδος κοινωνίας με μηχανισμούς διακυβέρνησης πολλαπλά στρεβλωμένους από τα ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα. Το κράτος κάνει επιλεκτικά αισθητή την παρουσία του. Και όχι λόγω ηθικής ανεπάρκειας μεμονωμένων ατόμων σε ένα κατά τα άλλα αδιάβλητο ελεγκτικό μηχανισμό (κυβερνητική εκδοχή), αλλά γιατί όλο το σύστημα είναι κακοφορμισμένο. Τόσο κακοφορμισμένο που πισωγυρίζει κάθε αναγεννημένη βούληση για κάθαρση.
Στην Ελλάδα ζούμε καλά γιατί ζούμε «ελεύθερα». Με ένα δικό μας στρεβλό τρόπο έχουμε επιτύχει αυτό που έχουν ονειρευτεί πλήθος πολιτικοί επιστήμονες για τις κοινωνίες του μέλλοντος, δηλαδή μια αρραγή αυτοκυβερνώμενη πολιτεία, μια κοινωνία όπου τα άτομα υφίστανται τη μικρότερη δυνατή παρακώλυση, τη μικρότερη δυνατή παρέμβαση από το κράτος. Ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ως μικροί, μεγάλοι ή πανίσχυροι επιχειρηματίες δεν πληρώνουμε όσο φόρο θέλουμε; Δεν υφιστάμεθα (τελικώς) όσους και όποιους ελέγχους θέλουμε; Ως ιδιοκτήτες, μηχανικοί, εργολάβοι δεν κτίζουμε, δεν επισκευάζουμε, δεν επεκτείνουμε όπου, όπως κι όποτε θέλουμε; Ως τοπικοί άρχοντες δεν λέμε και ξελέμε χωρίς καμία κύρωση, δεν προωθούμε τα επωφελή από τα κοινωφελή έργα, δεν πλουτίζουμε ανενόχλητοι, δεν διαθέτουμε κατά το δοκούν τους δημόσιους πόρους;
Στην Ελλάδα ζούμε καλά γιατί ζούμε «δημοκρατικά». Δεν κάνουμε συνεχώς διάλογο; Δεν έχει σημασία αν σφαζόμαστε και ασχημονούμε. Είναι έκφραση της ελευθερίας μας. Κι αν δεν μπορούμε να καθίσουμε στη σειρά, και ξεπερνάμε τους μπροστινούς μας λαδώνοντας, το κάνουμε γιατί μισούμε τη γραφειοκρατία. Δεν είναι η γραφειοκρατία ο εχθρός της (πελατειακής) δημοκρατίας;
Στην Ελλάδα έχουμε επιτύχει την πιο ναρκισσιστική εκδοχή δημοκρατικού πολιτεύματος. Κάθε πολίτης υπακούει στον δικό του ατομικό νόμο – είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγει την υποταγή στη βούληση των άλλων. Μοναχικοί διεκδικητές της υλικής ευημερίας, θέλουμε την εξουσία υπηρέτρια των ατομικών αναγκών μας.
Μα, τίποτα δεν έχει απομείνει –θα αναρωτηθεί κανείς– από την παλιά σοφία, την αίσθηση του μέτρου, το αίσθημα δικαίου; Φυσικά κι έχει μείνει. Τα ήθη επιζούν και μετά τον «θάνατο» των νόμων. Μόνο που είναι βαθιά θαμμένα κάτω από το παχύ στρώμα του ηδονιστικού ατομικισμού μας. Προς το παρόν.
πηγή: "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" - 21/10/07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου